In gedachten zie ik die oude man al zitten, op mijn jojo van emoties met zijn slaapmuts op. Toch lastig om dan dat slaapzand in mijn ogen te mikken, en het is te merken dat het niet lukt. Eergisteren was het pas half drie voordat ik in slaap viel en mijn emoties gaan van het ene uiterste in het andere op mijn wipwap van gedachten. Soms lijkt het wel alsof hij een heel ander leven weg is. Alsof we twee levens naast elkaar leven en enkel af en toe eens de laatste roddels bespreken. Ik trek een schermpje op als ik kan, mijn beschermingsmechanisme gaat in werking en dan vaar ik mijn eigen koers, maar soms voelt het alsof ik als zo'n banaan achter een speedboot gesleurd word. Hevig stuiterend op de golven die mijn kant op komen. Het ene moment word ik omhoog gezwiept met al mijn onzekerheid en vraagtekens, om vervolgens weer neer te komen door zijn heerlijke reactie op al die twijfels. Alsof hij door het beslagen raam dan een klein rondje heeft weggeveegd met zijn mouw, zodat ik even naar binnen kan kijken.
Als ik voor het slapen gaan nog even kijk naar een afbeelding die ik maakte tijdens onze laatste webcam-date stromen opeens de tranen weer over mijn wangen. O, wat ik er voor zou geven om hem nu even aan te kunnen raken en even zijn armen om mij heen te voelen. Met open ogen staar ik in het donker naar mijn plafond, mijn tranen laten hun spoor achter tot inmiddels in mijn nek. Het kriebelt en dat irriteert me. Ik heb het gevoel alsof ik geen lucht meer krijg en ik voel me als een vis op het droge, naar lucht happend en zo uit mijn element. De nacht benauwt me en lijkt eindeloos.
Ik wil sterk zijn. Ik wil stoer zijn. Maar soms... Soms voel ik me zo klein, zo weerloos en breekbaar, alsof ik elk moment vermorzeld kan worden, al is het enkel door woorden.
Als ik voor het slapen gaan nog even kijk naar een afbeelding die ik maakte tijdens onze laatste webcam-date stromen opeens de tranen weer over mijn wangen. O, wat ik er voor zou geven om hem nu even aan te kunnen raken en even zijn armen om mij heen te voelen. Met open ogen staar ik in het donker naar mijn plafond, mijn tranen laten hun spoor achter tot inmiddels in mijn nek. Het kriebelt en dat irriteert me. Ik heb het gevoel alsof ik geen lucht meer krijg en ik voel me als een vis op het droge, naar lucht happend en zo uit mijn element. De nacht benauwt me en lijkt eindeloos.
Ik wil sterk zijn. Ik wil stoer zijn. Maar soms... Soms voel ik me zo klein, zo weerloos en breekbaar, alsof ik elk moment vermorzeld kan worden, al is het enkel door woorden.
agh meiske toch. Als ik dit zo lees wil ik niet eens weten hoe ik me ga voelen eventueel straks. Jij bent voor mij het toonbeeld van powerbitch, de vrouw die bewust kiest voor een man die dan lang weg is, die er 100% achter staat. Maar ik begrijp heel goed dat je soms zo'n gevoel hebt, dat je het allemaal even niet ziet zitten en dat je hem het liefst zo snel mogelijk weer bij je wil hebben.
BeantwoordenVerwijderennog even doorzetten meis! Over een paar weekjes lig je bij mij in bed :P