Soms, als ik de volgende ochtend wakker word of een paar uur later er aan terugdenk, lijkt het wel alsof het allemaal een droom was, alsof ik in een roes leef. Dat had ik ook de eerste tijd dat het vriendje en ik elkaar leerden kennen, de tijd dat we elkaar nog niet eens hadden gezien maar wel al zo hard voor elkaar gevallen waren, maar dat enkel nog moesten ervaren in persoon. Na vele van die lange nachten waren enkel de vermoeidheid, de grote glimlach op mijn gezicht wanneer ik aan hem of de avond ervoor dacht en onze telefoonrekeningen de enige dingen die verraadden dat het echt was. Dat we echt zo’n goed gesprek hadden gehad, bijna de hele nacht door. Dat we echt alles kunnen delen met elkaar en onszelf ook opnieuw ontdekken juist door elkaar.
Als ik deze morgen wakker word voel ik diezelfde roes. Alsof gisteren helemaal niet gebeurd is. Alsof we niet even naar elkaar hebben kunnen kijken, kunnen genieten van ons uitzicht via de webcam en heerlijk hebben gelachen samen. Alsof we niet allebei ernaar verlangden dat we gewoon weer even tegen elkaar aan konden kruipen en elkaar konden aanraken in plaats van schaapachtig richting je computer te lachen. Het voelt net alsof ik dat allemaal gedroomd heb, want de realiteit van vandaag is weer volop aanwezig en vertelt me dat dat niet realistisch is. Soms lees ik zijn brief, zijn mailtjes en onze Facebook Messenger berichten terug, alsof ik dan even die roes in de realiteit van nu kan halen. Dan kan ik even wegdromen bij zijn lieve woorden, onze grapjes, zijn sexy lijf en mooie lach, en als ik dan mijn ogen dichtdoe… Dan is het net, voor een paar seconden, alsof hij hier is en ik zijn warme adem in mijn nek kan voelen terwijl hij mij nog eens wat dichter tegen zich aantrekt.
Als ik deze morgen wakker word voel ik diezelfde roes. Alsof gisteren helemaal niet gebeurd is. Alsof we niet even naar elkaar hebben kunnen kijken, kunnen genieten van ons uitzicht via de webcam en heerlijk hebben gelachen samen. Alsof we niet allebei ernaar verlangden dat we gewoon weer even tegen elkaar aan konden kruipen en elkaar konden aanraken in plaats van schaapachtig richting je computer te lachen. Het voelt net alsof ik dat allemaal gedroomd heb, want de realiteit van vandaag is weer volop aanwezig en vertelt me dat dat niet realistisch is. Soms lees ik zijn brief, zijn mailtjes en onze Facebook Messenger berichten terug, alsof ik dan even die roes in de realiteit van nu kan halen. Dan kan ik even wegdromen bij zijn lieve woorden, onze grapjes, zijn sexy lijf en mooie lach, en als ik dan mijn ogen dichtdoe… Dan is het net, voor een paar seconden, alsof hij hier is en ik zijn warme adem in mijn nek kan voelen terwijl hij mij nog eens wat dichter tegen zich aantrekt.
0 reacties:
Een reactie posten