Wanneer ik 's morgens nog even snel het filmpje bekijk wat ik heb gemaakt van zijn vertrek besef ik me weer dat mijn hoofd mij constant voor de gek houdt. Als ik hem opgesteld zie staan en de man met de microfoon hoor zeggen dat hij hoopt ze over een paar maanden weer veilig hier te zien staan komt het weer even binnen. Mijn lief is echt een poos weg, naar een land waar het niet veilig is en hij constant een wapen moet dragen. Niet zo'n plastic versie waarmee hij vroeger misschien gespeeld heeft, of één met een gekleurd loopdopje er op, zoals bij oefeningen. Nee, om zijn schouder hangt nu een wapen met echte kogels, zo één waarmee je het leven van een ander kan beëindigen. Hij is niet gewoon op schoolreisje naar een grote zandbak waar ze aan 'glamping' doen in containers met genoeg 'buitenschoolse' activiteiten waarmee hij zich kan vermaken zoals sporten, knutselprojectjes en je eigen dierentuin bijeen scharrelen. Nee, hij is daar met enkel collega's, doet zijn werk, maakt lange dagen en zorgt zelf voor andere activiteiten om de dag te vullen voordat hij in zijn zelfgemaakte hoogslaper onder de dekens kruipt en (hopelijk met mooie dromen over mij) slaapt tot hij de volgende dag weer aan de slag mag.
Nu, na twee maanden is die echte realisatie gevoelsmatig nog steeds niet tastbaar of constant aanwezig; voor hoe lang hij weg is en waar naartoe. Zo houdt mijn koppie mij voor de gek, zodat deze uitzending een kwestie wordt van dat appeltje en dat eitje, en die bekende twee vingers en die neus. O ja, we hebben een voorlopige terugkomstdatum, ik tel de dagen met een app, maar toch is die datum het grootste gedeelte van de tijd niet echt een richtpunt. De komende periode lijkt (on)bewust een blur te blijven en enkel gekenmerkt met eik-momenten, zoals de thuisfrontdagen en uiteraard ook de feestdagen (zonder hem). Ik geniet van alles naar dat moment toe en laat me meevoeren door elk hoogtepunt.
Maar sinds ik weet hoeveel dagen het nog is voordat we op de helft zijn lijkt de tijd wel vooruit te kruipen als een schildpad op een loopband. Als ik hoor dat hij me echt enorm mist lijkt de afstand tussen ons wel drie keer de wereld rond, te voet... en lijkt het lichtjaren weg voordat ik hem weer in mijn armen kan sluiten.
Toch ben ik niet van mijn roze wolk weg te slaan, want we hebben elkaar. Er is zoveel moois tussen ons! Onze liefde geeft mij zoveel kracht, en als we onze gedachten en gevoelens met elkaar delen en er soms tranen langs mijn wangen lopen omdat ik gewoon zoveel om hem geef en zoveel van hem hou, voel ik dat ik niets anders zou willen. Dit hoort bij het leven wat ik kies, een leven met hem, maar ook een leven met een militair. Ik wil niets anders dan hem, niets anders dan een toekomst samen opbouwen, ook al betekent dit dat je elkaar soms fysiek moet missen voor langere periodes. Maar het is ook een leven wat je dichter bij elkaar brengt, intenser laat genieten van de mooie momenten en je bewuster maakt van je liefde voor elkaar. Uitdagingen veranderen in behaalde successen, in leren van en met elkaar en er elke keer beter en met meer liefde uit komen. En zo lag er vandaag opeens post op mijn plek aan tafel, twee kaartjes voor mij van hem. Dit is genieten. Genieten in capslock en afgesloten met uitroeptekens.
Nu, na twee maanden is die echte realisatie gevoelsmatig nog steeds niet tastbaar of constant aanwezig; voor hoe lang hij weg is en waar naartoe. Zo houdt mijn koppie mij voor de gek, zodat deze uitzending een kwestie wordt van dat appeltje en dat eitje, en die bekende twee vingers en die neus. O ja, we hebben een voorlopige terugkomstdatum, ik tel de dagen met een app, maar toch is die datum het grootste gedeelte van de tijd niet echt een richtpunt. De komende periode lijkt (on)bewust een blur te blijven en enkel gekenmerkt met eik-momenten, zoals de thuisfrontdagen en uiteraard ook de feestdagen (zonder hem). Ik geniet van alles naar dat moment toe en laat me meevoeren door elk hoogtepunt.
Maar sinds ik weet hoeveel dagen het nog is voordat we op de helft zijn lijkt de tijd wel vooruit te kruipen als een schildpad op een loopband. Als ik hoor dat hij me echt enorm mist lijkt de afstand tussen ons wel drie keer de wereld rond, te voet... en lijkt het lichtjaren weg voordat ik hem weer in mijn armen kan sluiten.
Toch ben ik niet van mijn roze wolk weg te slaan, want we hebben elkaar. Er is zoveel moois tussen ons! Onze liefde geeft mij zoveel kracht, en als we onze gedachten en gevoelens met elkaar delen en er soms tranen langs mijn wangen lopen omdat ik gewoon zoveel om hem geef en zoveel van hem hou, voel ik dat ik niets anders zou willen. Dit hoort bij het leven wat ik kies, een leven met hem, maar ook een leven met een militair. Ik wil niets anders dan hem, niets anders dan een toekomst samen opbouwen, ook al betekent dit dat je elkaar soms fysiek moet missen voor langere periodes. Maar het is ook een leven wat je dichter bij elkaar brengt, intenser laat genieten van de mooie momenten en je bewuster maakt van je liefde voor elkaar. Uitdagingen veranderen in behaalde successen, in leren van en met elkaar en er elke keer beter en met meer liefde uit komen. En zo lag er vandaag opeens post op mijn plek aan tafel, twee kaartjes voor mij van hem. Dit is genieten. Genieten in capslock en afgesloten met uitroeptekens.
0 reacties:
Een reactie posten