You do something to me

Published on: 10:55 0

Keer op keer sta ik er verbaasd van hoe ik met heel mijn wezen reageer op mijn vriendje. Elke keer weet hij (onbewust) mij vanuit elk baalmomentje een enorme zwieper te geven richting roze zoete suikerspinwolken waarin ik bij elke stap het gevoel heb op een trampoline te lopen. Hoe koud het ook is buiten (of binnen), keer op keer word ik helemaal warm vanbinnen door kleine dingetjes die hij doet of zegt.

De afgelopen dagen gingen kruipend voorbij. Vanaf tien dagen voor de mid-term leek elke seconde wel een uur en elke dag er wel vijf. In combinatie met een overdosis vermoeidheid (niet op voorschrift van de dokter) mis ik hem dan net dat beetje meer en duurt dat uur net wat langer en gaan de dagen net wat langzamer.
Maar voor wie het nog niet wist: de ideale man is te vinden aan mijn zijde. Want hoe onzeker ik ook ben, waar ik ook mee zit, hoe vaak ik hem ook wil zeggen dat ik hem mis en heel veel van hem hou, hij is er altijd voor mij. Mijn perfecte mooie imperfecte man (want perfect is ook maar zo saai), mijn prins. Niet op zo'n zelfde type vervoersmiddel als onze goedheiligman, maar in een blikken lawaaierig bakje op vier wielen zodanig verlaagd dat je er als vrouw niet elegant in of uit kan stappen. Mijn man met een lach die je vlinders bezorgt, zijn stem die zulke lieve dingen tegen je zegt dat je er kippenvel van krijgt en die je met gekke kleine dingetjes laat schateren van het lachen.

December is een maand van 'eikmomenten'. Missie Max, de tweede thuisfrontdag, de kerstdagen en oud en nieuw. Tussendoor nog wat familiemomenten en dan is mijn lief alweer bijna thuis. Ook al lijkt de thuiskomstdatum nog zo ver weg, dit soort data zorgen er wel voor dat het net iets gemakkelijker wordt. Als ik tijdens Missie Max in een grote hangar rondloop, honderden mensen om me heen en zoveel nieuwe indrukken, fladder ik van links naar rechts en van persoon naar persoon. Ik beweeg me tussen mijn familie (vertegenwoordigd door mijn zusje en mijn moeder), het aanwezige deel van mijn schoonfamilie, mijn lieve vriendin en haar schoonfamilie die nu precies hetzelfde doormaken met haar man ook in die zandbak en de ouders en oma van de kamergenoot van mijn lief. Alles is super georganiseerd, iedereen beantwoordt je glimlach, neemt je post aan, wijst de weg, voorziet je van informatie en aan het eind word ik zelfs nog galant in mijn jas geholpen en wordt de deur voor mij open gehouden als ik weer richting de auto ga. Er is van alles te zien en te doen, ik ga wel drie keer op de foto, we spreken onze kerstboodschap voor mijn lief in, ik kom de vader van een oud-klasgenoot tegen, mijn moeder en zusje raken in gesprek met een majoor van de landmacht en één van de broertjes van mijn lief zit opeens in een F16 flight simulator. Ik stuiter door die hal, heb geen rust in mijn lijf. Ik wil van alles zien, van alles meemaken, overal op tijd zijn, maar ook het iedereen naar de zin maken en bij iedereen die ik ken even zitten en kletsen. En dan zijn er nog de live-verbindingen. Als eerste is de man van mijn vriendin aan de beurt en ik geniet van het momentje wat zij hebben zo op het grote scherm. Een uur later is dan mijn lief aan de beurt. Of althans... Zijn basis. Lastig om op zo'n groot scherm, met een niet zo geweldige verbinding en zoveel man in de ruimte daar (en natuurlijk allemaal in dezelfde desert-camo) je vriendje te spotten. En hoewel ik weet dat hij niet zo graag op tv hoeft (net als ik overigens) en er op zich niet zo van houdt om zo vooraan in een groep te staan met zulke dingen loop ik toch richting het podium als gevraagd wordt of er nog familie is van de militairen die even gedag willen zeggen. In afwachting van het moment dat het mijn beurt is vliegen er opeens wat zenuwen door mijn lijf, maar deze gaan al snel over. Hoe raar het ook is om naast zo'n man met een microfoon te staan, op een groot podium ten overstaan van misschien wel meer dan duizend mensen en voor je op een enorm scherm al die militairen daar, als je zijn naam hebt genoemd en hij komt naar voren dan is het opeens alsof je wereld een stukje kleiner wordt. Me nog wel bewust van de hele situatie en zeker ook in mijn gedachten 'Hoe sta ik op beeld daar?' is hij weer even mijn wereld en hebben we even kort 20 seconden om elkaar gedag te zeggen. Ik glunder nog net iets meer als ik hem ook mijn moeder persoonlijk hoor begroeten en als ik naar hem gezwaaid heb en een handkus heb geblazen lopen we weer het podium af. Het lijkt alsof ik springveren onder mijn schoenen heb en ik zou wel kunnen huppelen van blijdschap. Wat is het een heerlijk gevoel om van hem te houden en op zulke momenten toch iets dichter bij elkaar te kunnen zijn, ondanks dat er nog steeds zoveel kilometers tussen zitten, ondanks dat er zoveel mensen over je schouder meekijken. 's Avonds belt hij nog even. Fijn om na zulke dagen even samen de dag door te nemen. Heerlijk!

In gedachten leun ik met een zucht achterover in mijn roze wolk. Wat ben ik blij met 'm, wat hou ik van 'm en ben ik trots op 'm. Mijn verblijf hier op dit katoenwattenzachte wolkje in mijn favoriete kleur verleng ik nog even, want voorlopig gaat het echt nog niet regenen en anders blazen we dat snel de andere kant op.

Read More

Communicatie

Published on: 14:17 0

Bergen van onzekere buien, verwachtingen en verantwoordelijkheidsgevoel komen tijdens zo'n uitzending voorbij. Met wat moeite, de ene keer wat meer dan de andere keer en soms gefrustreerd en met tranen, trotseren we die monsters en mogen daarna even ademhalen met kriebels in de buik tijdens dat heerlijke ritje naar beneden. Gewoon de benen in de lucht, een klein beetje sturen en genieten van het geluid van de banden op het wegdek, de wind in je haren en de trappers die onder je voeten vrolijk ronddraaien zonder dat je daar zelf iets voor hoeft te doen.
Eén van die uitdagingen blijft communicatie. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, blijven praten, blijven communiceren met elkaar, als je zo beperkt wordt door middelen en tijd doordat de situatie om je heen is veranderd. Opeens zit hij niet meer op zijn kamer, waar zijn collega maar een paar keer per week is. Nee, de bomen die een deel van zijn uitzicht in Nederland vormen hebben plaatsgemaakt voor zand, zand en nog eens zand, en vanuit zijn nieuwe onderkomen wordt het enige uitzicht gevormd door de vele kaartjes, tekeningen, de poster en briefjes aan zijn muur en komt 'frisse' lucht via de airco naar binnen. De soms aanwezige collega heeft plaats gemaakt voor eentje met een verrekt slecht gevoel voor timing die vrijwel altijd aanwezig is, en wanneer bij mij de maan de dienst van de zon overneemt, is hij daar al even aan zijn 'shift' begonnen en is Klaas Vaak al onderweg met zijn slaapzand. De contactmomenten heb ik uit handen moeten geven aan mijn lief, die nu opeens grotendeels bepaalt wanneer we elkaar spreken en wanneer niet, want ondanks de honderden e-mails die je verstuurt, de tientallen brieven die je schrijft, het fijnst is het wanneer je echt direct contact met elkaar hebt, meteen reactie kan krijgen en even weer, ook al is het op grote afstand, een (kunstmatig) gevoel van nabijheid kan creëren.

Blijven praten en blijven delen, wat een uitdaging is dat gebleken. Gek en heel erg wennen om daar nu zo bewust aan te blijven werken, voor iets wat ons hier thuis zo gemakkelijk afgaat, iets wat zo vanzelf gaat normaal gesproken. Waar ik thuis geen twee keer denk over datgene wat ik hem vertel passeert nu diezelfde gedachte wel drie keer het deel-station voordat ik er wat mee doe. Opeens zijn de opties niet meer eenduidig en vertel ik hem niet meer elk ding wat ik met hem zou willen delen, maar besluit ik vaker dan normaal voor de andere route en kies ervoor om hem er niet 'mee lastig te vallen'. "Als het met het thuisfront goed gaat, dan gaat het met de militair ook goed.", echoot nog na in mijn gedachten. Opeens wegen de woorden "Ik kan er hier verder niks mee." zoveel (onbedoeld) zwaarder en voelen als een last die op mijn schouders ligt. Ben ik er net aan gewend om samen onze uitdagingen aan te gaan, nu sta ik er voor mijn gevoel opeens weer alleen voor.

Ik ben enorm moe en mede daardoor kruipen de dagen voorbij de laatste tijd, mis ik hem enorm en alleen al de gedachte daaraan zorgt dat het waterpeil in mijn ogen stijgt en bijna de dijken overstroomt. Ik ben teleurgesteld in mijzelf, want ik had mijzelf dit toch anders voorgenomen. De frustratie hier over en het alsmaar willen zorgen voor hem, mij verantwoordelijk voelen voor hem, en het daarom niet delen van de daarop volgende zo moeilijk omschrijfbare dipjes zorgden deze week voor een nieuwe uitdaging en zeker ook een nieuw leermoment.
Zonder het te weten duwt hij begin deze week op de verkeerde zenuwuiteinden, slaat mijn frustratie om in irritatie en ben ik pissig omdat hij mij afkapt en eigenlijk geen keuze meer geeft door te melden dat hij gaat slapen. Weer dat verrekte tijdsverschil wat me altijd zo'n opgejaagd gevoel geeft, want tegen de tijd dat wij elkaar spreken is het vaak al tegen twaalven of later in zijn tijdzone. Ik word geconfronteerd met maar één enkele mogelijkheid in mijn ogen: ctrl+a en daarna delete voor alle gedachten en gevoelens die al in mijn scherm opgesteld stonden. In plaats daarvan stuur ik de woorden "Trusten lief." zijn kant op terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Als hij gaat slapen draaien mijn gedachten door, stapelen alle gevoelens zich op en lijk ik een moment te verdrinken in dat moment en dat gevoel. Ik ben helemaal overstuur, mijn ademhaling is nog maar moeilijk te controleren en er zijn zoveel tranen dat mijn ogen het niet alleen aan kunnen en ze zich ook een weg naar buiten weten te vinden via mijn neus. Al snotterend besef ik me dat ik dit niet alleen kan, dat ik hem echt nodig heb. Ik voel me opeens zo alleen, alsof ik zijn wereld boven mijn hoofd probeer vast te houden terwijl ik op mijn tenen sta te balanceren om hem zo hoog mogelijk te houden. Dit kan ik niet zo, dit wil ik niet zo. Ik wil samen onze wereld vasthouden, maar daarvoor moet je wel blijven communiceren, zoals in die spelletjes met zo'n sinaasappel waarin je (zonder handen) samenwerkt om dat ding niet te laten vallen.

Maar het vinden van een goede manier van communicatie als je behoeften zo schommelen en ik enkel afhankelijk ben van zijn initiatief is soms een beste uitdaging. Dit moment, even zo intens weer op mijn behoeften gewezen worden, moest er blijkbaar gewoon even komen. Dus schrijf ik hem een e-mail, versnelt mijn hartritme elke keer wanneer ik enkel maar denk aan het moment dat hij het leest en besef ik me hoe onzeker ik hier van word; dat ik niet zijn reactie kan peilen en hoe hij het mogelijk zal interpreteren. Dat hij misschien nu wel hard gillend weg wil rennen, denkt 'Hier heb ik geen zin in hoor, al die drama.' en zich beseft dat hij het liefst toch nog een poosje alleen wil zijn voordat hij aan een nieuwe relatie begint.
Als we dan twee dagen later pas de boel kunnen bespreken is de bui al grotendeels over, maar voelen zijn woorden toch een beetje als de warmte van zijn armen om me heen, verschijnt er een grote grijns op mijn gezicht als hij al mijn onzekerheden resoluut van tafel veegt, maar is het vooral zo enorm fijn om hem te horen zeggen dat ik het niet alleen hoef te doen, dat we het samen doen. Ik voel het ijs onder mijn voeten weer veranderen in stenen, ik heb weer grip en ook al stuiteren we soms door kleine kuiltjes en oneffenheden in het wegdek, ik weet dat mijn handige vriendje er is om mijn wielen weer goed vast te draaien, de remmen af te stellen en ook mij weer op te lappen.

[Bron Afbeelding]

Read More

Door elkaar gehusseld

Published on: 00:18 0

Terwijl ik zijn stem aan de andere kant van de lijn hoor praten over zijn projectjes waar hij zichzelf mee bezig houdt lopen de tranen over mijn wangen en huil ik stilletjes terwijl ik probeer niets te laten merken. Deze uitzending verandert niet alleen hem, niet alleen onze relatie, maar zeker ook mij. Mij als persoon, maar ook mij als vriendin. Op momenten zoals dit word ik overvallen door zo'n sterk gevoel van missen, maar benauwt het me ook als ik merk hoe ik bijna automatisch een mechanisme heb ingebouwd om op één of andere manier af te rekenen met die onzekerheid, met die afhankelijkheidspositie waar ik opeens in terecht ben gekomen. Iets wat ik nooit heb gewild, want ik red mijzelf best prima in mijn eentje.
Alles aan een relatie met een militair is zo dubbel. Aan de ene kant moet je heel zelfstandig zijn, je eigen boontjes doppen en alles kunnen zonder man in huis en ondertussen nog als thuisfront die kerel steunen terwijl hij weg is, terwijl je aan de andere kant in zo'n afhankelijke positie geplaatst wordt doordat opeens enkel hij 'controleert' hoe het contact verloopt, wanneer je elkaar spreekt, op welke manier en hoe lang. Dan zul je misschien denken dat ik ook mijn eigen leven heb, dat mijn wereld niet enkel om hem draait en dat het dan maar pech is als hij me probeert te bereiken en ik ben toevallig aan het werk, lig in bed, zit op de wc, sta onder de douche, sta te koken, ben aan het sporten, ben bij vriendinnen, misschien ben ik wel een dagje weg of ben ik om een andere reden niet bereikbaar. En ja, dat heb ik ook vaak gedacht, en misschien nog wel meer over mijn eigen relatie dan over die van anderen, maar in de praktijk werkt het niet zo. In de praktijk check ik voor het slapen gaan of mijn geluid wel aan staat, kijk en voel ik regelmatig waar mijn mobiel ligt (en of ik niet een oproep of bericht gemist heb), kruist mijn aftel-app nog steeds elke dag maar 1 dag af, ongeacht het aantal keer per dag dat ik 'm open om het te 'controleren', en kijk ik niet langer enkel op Facebook voor de nieuwste updates van vrienden en kennissen, maar ook of hij toevallig nog een update heeft geplaatst, een foto heeft geliked of misschien wel op eentje heeft gereageerd, of wie weet mij zelfs een berichtje heeft gestuurd. In de praktijk gaat dat stomme ding overal mee naartoe, ga ik op dagen dat ik hoop dat hij belt (je gaat onbewust in gedachten een soort schema, een soort '(verwachtings)patroon' ontwikkelen) niet zonder iPhone naar de wc en wanneer ik sta te douchen ligt ie naast de douche met het geluid op z'n hardst en kan ik het niet laten om regelmatig een blik te werpen of ie niet toevallig is gegaan (of misschien wel op dat moment gaat) terwijl ik het niet doorhad.

Maar deze praktische bizarre dingen zijn uiteindelijk niet de kern van wat er verandert in mij in deze periode. Gek genoeg ben ik langzaamaan gewend aan het mindere contact. Daar waar ik eerst zo moest wennen om elkaar niet elke dag te spreken en elke dag gedurende de hele dag elkaar af en toe een berichtje te sturen beginnen dagen zonder contact de standaard te worden, calculeer je teleurstellingen in en ook al hou je je adem bijna onhoorbaar in als je telefoon gaat rond het tijdstip waarop hij vaak belt, dan nog probeer je de ongewenste hoop en verwachting de kop in te duwen, misschien zelfs wat van dat gevoel af te stompen, omdat je weet: de kans dat ik vandaag wat hoor is even groot (en realistisch gezien zelfs minder groot) dan de kans dat ik hem niet spreek.
Ik voel me een flipperkast van emoties. Soms heb ik zelf de controle en mik gericht op wat ik wel en niet wil (laten) raken, maar soms wordt er opeens door een externe partij gebruik gemaakt van de trilfunctie in die kast, waardoor dat balletje zijn eigen leven lijkt te leiden en door de flipperkast zwabbert, van links naar rechts, naar beneden en vervolgens weer omhoog geschoten, en lukraak allemaal knopjes induwt die misschien niet helemaal de bedoeling waren...

Dus wat doe je dan? Gewoon een lintje spannen met 'Betreden op eigen risico' en snel een klein muurtje metselen om die warboel van gevoelens heen. Niet zo'n hoge, maar eentje laag genoeg om over heen te springen als je echt wil, maar hoog genoeg om over te struikelen en op je plaat te gaan tegen de koele grond als je geen oprechte intentie hebt of als ik er gewoon geen zin in heb.
Wanneer ik het vriendje na een paar dagen van geen contact deze avond laat toch nog spreek duwt hij zo hard tegen dat muurtje dat het wankelt. Maar omvallen doet het nog niet. Gedurende het gesprek brokkelt het beetje bij beetje af. Onbewust blijf ik die beschermingsmechanismen op scherp houden, voor het geval het gesprek opeens een andere wending neemt. Het duurt bijna het hele telefoongesprek van bijna een uur om weer een beetje bij mijn basis te komen. Om weer wat te wennen aan hem, aan een echt gesprek samen. Het loopt dan ook wat onwennig en ik weet me er even niet zo goed raad mee. Hier had ik vandaag niet meer op gerekend en opeens is alles anders. Opeens moet ik hier iets mee en zijn er verwachtingen...

Als hij me vraagt hoe het met mij gaat ontwijk ik het antwoord wat. "Goed schat." Niet gelogen, want het klopt ook wel, maar het is zoveel complexer dan enkel dit antwoord. Want ondanks dat het goed gaat, je je draai wel vindt en genoeg te doen hebt is daar altijd dat gevoel wat sluimert op de achtergrond. Hoe leg je een ander het verlangen uit, het gemis uit wat zo sterk aanwezig is, wat je constant bij je draagt. Ik wil niet praten over hoe het met me gaat, ik wil enkel zijn armen om mij heen voelen, dicht tegen hem aankruipen en zijn hartslag in mijn rechteroor horen en voelen als ik mijn hoofd op zijn borst leg. Ik wil zonder woorden zoveel kunnen zeggen door enkel bij elkaar te zijn, elkaar aan te kijken, te genieten van elkaars lichaamswarmte en de liefde in elke aanraking en elk gebaar. Ik wil zijn kussen die mijn tranen stoppen als ik me volledig overgeef aan mijn gevoel omdat ik me bij hem zo veilig en geborgen voel. Ik wil hem, hier bij mij, naast mij, om mij heen.

In stilte droog ik mijn tranen en reageer op zijn verhaal. Ik voel me trots, maar tegelijkertijd verdrietig dat ik niet echt kan delen in zijn gevoel. Een nieuwe uitdaging voor de deur die ik in de afgelopen maanden al heb geprobeerd te verbeteren en perfectioneren, maar nog wel wat werk kan gebruiken: zo enorm trots zijn op hem, zo genieten van zijn verhalen en daarbij je eigen gemis even tijdelijk onder de bank schuiven. Ik kom straks wel weer. Eerst jij, lief. Want zonder vrouw is een man maar nergens, dat weten we toch allemaal? Haha.

[Bron Afbeelding]

Read More

Ik wil enkel jou

Published on: 21:16 0

Wanneer ik 's morgens nog even snel het filmpje bekijk wat ik heb gemaakt van zijn vertrek besef ik me weer dat mijn hoofd mij constant voor de gek houdt. Als ik hem opgesteld zie staan en de man met de microfoon hoor zeggen dat hij hoopt ze over een paar maanden weer veilig hier te zien staan komt het weer even binnen. Mijn lief is echt een poos weg, naar een land waar het niet veilig is en hij constant een wapen moet dragen. Niet zo'n plastic versie waarmee hij vroeger misschien gespeeld heeft, of één met een gekleurd loopdopje er op, zoals bij oefeningen. Nee, om zijn schouder hangt nu een wapen met echte kogels, zo één waarmee je het leven van een ander kan beëindigen. Hij is niet gewoon op schoolreisje naar een grote zandbak waar ze aan 'glamping' doen in containers met genoeg 'buitenschoolse' activiteiten waarmee hij zich kan vermaken zoals sporten, knutselprojectjes en je eigen dierentuin bijeen scharrelen. Nee, hij is daar met enkel collega's, doet zijn werk, maakt lange dagen en zorgt zelf voor andere activiteiten om de dag te vullen voordat hij in zijn zelfgemaakte hoogslaper onder de dekens kruipt en (hopelijk met mooie dromen over mij) slaapt tot hij de volgende dag weer aan de slag mag.

Nu, na twee maanden is die echte realisatie gevoelsmatig nog steeds niet tastbaar of constant aanwezig; voor hoe lang hij weg is en waar naartoe. Zo houdt mijn koppie mij voor de gek, zodat deze uitzending een kwestie wordt van dat appeltje en dat eitje, en die bekende twee vingers en die neus. O ja, we hebben een voorlopige terugkomstdatum, ik tel de dagen met een app, maar toch is die datum het grootste gedeelte van de tijd niet echt een richtpunt. De komende periode lijkt (on)bewust een blur te blijven en enkel gekenmerkt met eik-momenten, zoals de thuisfrontdagen en uiteraard ook de feestdagen (zonder hem). Ik geniet van alles naar dat moment toe en laat me meevoeren door elk hoogtepunt.
Maar sinds ik weet hoeveel dagen het nog is voordat we op de helft zijn lijkt de tijd wel vooruit te kruipen als een schildpad op een loopband. Als ik hoor dat hij me echt enorm mist lijkt de afstand tussen ons wel drie keer de wereld rond, te voet... en lijkt het lichtjaren weg voordat ik hem weer in mijn armen kan sluiten.

Toch ben ik niet van mijn roze wolk weg te slaan, want we hebben elkaar. Er is zoveel moois tussen ons! Onze liefde geeft mij zoveel kracht, en als we onze gedachten en gevoelens met elkaar delen en er soms tranen langs mijn wangen lopen omdat ik gewoon zoveel om hem geef en zoveel van hem hou, voel ik dat ik niets anders zou willen. Dit hoort bij het leven wat ik kies, een leven met hem, maar ook een leven met een militair. Ik wil niets anders dan hem, niets anders dan een toekomst samen opbouwen, ook al betekent dit dat je elkaar soms fysiek moet missen voor langere periodes. Maar het is ook een leven wat je dichter bij elkaar brengt, intenser laat genieten van de mooie momenten en je bewuster maakt van je liefde voor elkaar. Uitdagingen veranderen in behaalde successen, in leren van en met elkaar en er elke keer beter en met meer liefde uit komen. En zo lag er vandaag opeens post op mijn plek aan tafel, twee kaartjes voor mij van hem. Dit is genieten. Genieten in capslock en afgesloten met uitroeptekens.

[Bron Afbeelding]

Read More

Ik mis jou ook

Published on: 00:30 0

Nog een paar nachtjes, dan zijn we op de helft. Nog een paar nachtjes tot het echte aftellen kan beginnen. Nog een boel nachtjes tot ik je weer vast kan houden en kan overladen met kusjes, lieve woorden, brede grijnzen en heel veel liefde. Maar van die berg nachtjes snoepen we elke dag zo snel mogelijk een volgend nachtje af, tot je weer hier bent, bij mij bent.
Nog even en dan zijn we weer samen, echt samen, en stappen we in een toekomst samen. Ik wil niets liever.

Tot morgen schat, ik mis jou ook.
Kusje

[Bron Afbeelding]

Read More

Roze wolk

Published on: 00:37 0

Ik kan wel dansen van geluk, dus dat doe ik dan ook. Ik heb mijn oordoppen in, de muziek op mijn iPhone met het volume lekker hoog en al dansend begin ik met het eten terwijl ik (vast heel vals) hard meezing met alle liedjes. De wat rustige nummers skip ik meteen. Vandaag wil ik lekker dansen, gek doen en met een gigantische grijns genieten van deze roze wolk. Op dit moment voelt het alsof ik zweef, en hoe gek het ook klinkt soms ben ik zo blij met deze uitzending. Natuurlijk mis ik hem enorm, natuurlijk zijn het niet de leukste kanten van een relatie met een militair en is het zeker een uitdaging bij tijden, maar het voelt soms ook alsof je nog even extra in die high van het verliefd zijn meegenomen kan worden. Dat je nog even mee kan varen op golven van spanning, verlangen en kriebels, maar tegelijkertijd het water zoveel beter leert kennen. We leren van elkaar, van deze situatie en soms zijn er van die dagen dat alles echt klopt.

Vandaag is zo'n dag. Vanmorgen was daar dan eindelijk de post waar ik zo naar uitgekeken had. Ik wist natuurlijk al dat er wat aan zat te komen, maar zoals je er nooit van op aan kan gaan met defensie geldt dit ook voor PostNL. En dan nog die twee samen... De beste pakketbezorger was het denk ik zat om mij 's ochtends in mijn badjas aan de deur te hebben, dus toen ik dacht dat vanmorgen niks bezorgd was en ik later naar buiten liep zag ik daar mijn twee pakketjes, netjes in een plastic zak, bij de deur staan. Meteen vlogen de zenuwen door mijn lijf en begonnen mijn kriebels aan een vernieuwd optreden van Cirque du Soleil. Snel naar binnen en dan met spanning ze één voor één open maken. Ik geloof dat ik in recordtempo mijn pakketjes geopend en bekeken heb. Daarna volgt de 'tweede ronde', net zoals bij zijn dagboek-mailtjes, en kan ik het wat rustiger en beter bekijken. Ik ben zo blij met zijn post, maar het meest van alles met het kaartje en de kleine 'love note' die hij me terug heeft gestuurd. Fijn om zijn handschrift te lezen, de woorden tot me door te laten dringen om vervolgens weer opnieuw te lezen, want ik kan er geen genoeg van krijgen!

Ik heb luchtkussentjes van geluk onder mijn voeten en als ik naar buiten loop voor mijn hardlooprondje moet ik me inhouden om niet gek te dansen op straat. Ik zing wel lekker mee als het lukt, kan mij het ook schelen. Het lopen gaat heerlijk. Mijn liefde voor het vriendje werkt gewoon als Redbull. Heerlijk om die energie te hebben en om dolgelukkig mijn rondje hier te lopen. Onderweg gaat er van alles door mijn koppie en het is dat nu eens niet 'Vandaag is het mijn dag' van Jochem Myjer voorbij komt op mijn iPhone en heerlijk in mijn oor tettert tijdens het lopen, maar wat had die goed gepast. Ik weet goed mijn tempo vast te houden en als ik de beoogde vijf kilometer bereik besluit ik om mijn grenzen wat te verleggen en er nog een stukje aan vast te knopen.  Oké, veel doe ik nu op wilskracht, vooral als ik de wind op dat moment wat tegen krijg, maar ik hou vol en loop uiteindelijk 8 kilometer. Dat was genoeg voor vandaag, en dat vindt ook mijn lichaam merk ik wanneer ik ga wandelen. Maar ik ben wel trots op mezelf, want dit is mij nog nooit gelukt.

Als hij 's middags opeens online blijkt op Facebook moet ik 'm dit natuurlijk vertellen. Ik weet dat het goed is, maar het is toch ook zo fijn om van hem te horen dat ie het knap van me vindt. En dan opeens is daar die klik weer, dat gevoel wat je gewoon niet kan uitleggen. Fijn om te voelen en hij zegt me dat hij laatst een kleine onzekere bui had. Dit is ergens ook wel heerlijk om te horen, ook al is die onzekerheid nergens voor nodig. Dit is dat stukje bevestiging waar ik soms zo naar lijk te hunkeren. Mijn lief denkt ook weleens gekke dingen, fietst toch niet helemaal moeiteloos deze uitzending door en wat is het voor mij fijn om hem gerust te kunnen stellen, ook al is het al een week geleden (Stommie. We spreken dan ook meteen af dat hij het de volgende keer gewoon op dat moment zegt). Ik besef me dat ik ook te weinig tegen 'm zeg dat ik vind dat ie er zo goed uit ziet, dat ik 'm onwijs sexy en aantrekkelijk vind en er geen genoeg van kan krijgen om hem te zien. Dat wil ik anders doen! Want ik ben zo trots op mijn knappe vriendje! Ik heb dat toch maar goed aan de haak geslagen en binnengehaald, dacht ik zo. Op het moment dat ie af moet sluiten zegt hij opeens hoeveel dagen we nog af moeten tellen tot we elkaar zien. Ik dacht dat hij het helemaal niet bijhield... Zo fijn dit!

Aan het eind van de middag nog een belletje. We kletsen heerlijk over alles en het is zo fijn om zijn stem even te horen. Dat had ik gemist. Beeld voegt zeker wat toe, vooral als je het toch vaak van platte tekst op een beeldscherm of op papier moet doen, maar zijn stem mis ik ook als ik hem niet spreek. Ik wil alles van 'm ervaren en die combinatie is gewoon zo lastig als hij daar zit en ik hier. En dan houden we het voel-gedeelte maar even buiten beschouwing.

Echt alles klopt vandaag en ik voel me alsof ik de wereld aankan. Alles delen we vandaag. Elke gedachte en alles wat er in ons opkomt. Eindelijk krijg ik wat meer een kijkje in zijn wereld, in zijn koppie en ik weet nu echt hoe het met 'm gaat. Heerlijk om samen hardop te dromen over onze toekomst samen. Eén voor één veegt hij mijn onzekerheden van de kaart, zonder het zelf te beseffen. Ik word helemaal warm van binnen. "Jij bent van mij.", zegt ie nog eens. Ik zou niet anders willen... Als hij naar bed gaat beloof ik 'm dat ik straks in gedachten lekker naast hem kruip. O, wat ik daar wel niet voor zou geven.... Liefde... Zucht... Heerlijk!

[Bron Afbeelding]

Read More