Mine

Published on: 20:56 0

Vorige week werd 's avonds mijn aandacht eens opgeëist door een boek. Heerlijk. Even geen tv, geen radio, gewoon lekker een boek. Ik lees graag, maar doe het nog maar zelden. "Geen tijd", zul je me daar vaak over horen zeggen, maar eerlijk is eerlijk: ik maak er de tijd ook niet voor en de huidige tijdsspanne voor concentratie in het algemeen en voor deze hersengymnastiek specifiek lijkt wel minder dan een nanoseconde.

Maar soms, dan zit ik er net even in. Lekker! Alleen wanneer je dan naar bed moet... Mijn lief gaat al naar de slaapkamer terwijl ik even vooruit blader en bepaal tot hoever ik lees (just like old times!). Oké, stiekem smokkel ik er een hoofdstuk bij, en nog één. Ik stel het slapen gaan uit tot de laatste letter van het boek en loop dan richting de badkamer voor een verfrissende douche voor het slapen gaan. Ik ben bijna bij de badkamer als ik mijn lief vanuit de slaapkamer zijn 'kussende konijnen lokroep' (of althans, hij roept de konijnen ook weleens op die manier) hoor voortbrengen. Blijkbaar kan hij dus ook niet zo goed slapen zonder mij, zoals ik niet zo goed kan slapen zonder hem. "Ik ben geen konijn!", roep ik 'm toe met een grote grijns die zonder meer door moet klinken in mijn stem.  

Hij heeft al gedoucht, dus spring ik er snel alleen nog even onder, waarna ik naast 'm in bed kruip, voel hoe onze vingers zich verstrengelen en geniet. Als hij even met die hand het contact verbreekt om aan zijn neus te kriebelen denk ik: 'Doe snel terug! Waar ben je? Mine!', en hoor in gedachten weer de zeemeeuwen van Finding Nemo en grijns als een neger in het donker om mijn eigen associaties). 

Ik hou van 'mine'. Niet omdat ik graag alle belangstelling krijg of eer wil opstrijken (integendeel!), maar het is een toe-eigening van iets wat ik goed doe, kan, gedaan heb, en ga zo maar door. Tja, als perfectionist heb je die bevestiging nodig, denk ik. Tenzij het dan niet goed is, want dan houd ik niet zo van 'mine'. Dan verzoek ik toch echt om dat valluik onder mijn voeten waardoor ik even van de aardbodem kan verdwijnen. Zo ben ik dan ook wel weer.

Ik hou ook van 'mine' van mijn vriendje's kant. Ik vind het heerlijk om 'de zijne' te zijn, om de aanrakingen te voelen waarmee hij duidelijk aangeeft dat ik bij hem hoor. Ik hou er van hoe hij met een grote glimlach en knipoog, maar wel serieuze ondertoon, zegt dat de ander niks in zijn hoofd moet halen omdat hij anders al zijn botten breekt. Ik lig helemaal krom van het lachen, maar gloei ook van trots vanbinnen, wanneer hij, dronken en ik broodnuchter, langsloopt als ik met een collega sta te praten, me omhelst, kust en dan met een rauwe stem zegt: "Mij!".

Dito!

[Bron Afbeelding]

Read More

"Romantisch hè?"

Published on: 13:15 0

Het weer in Nederland is met regelmaat onderwerp van gesprek in eigen land en ik zal zeker niet de eerste, maar vooral ook niet de laatste zijn die een relaas hier over dicht. En nu het eindelijk zomer lijkt te worden krijgen we niet alleen met zon te maken (welke ik maar sporadisch zie in het koude airco-gebouw waar ik werk), maar ook met de harde regen, donder en bliksem van onweer. Afgelopen weekend vond Moeder Natuur het blijkbaar tijd voor wat verkoeling.

Zaterdagnacht rond één uur maakte mijn hart een sprongetje en schoten mijn ogen wijd open. Nee, ik werd niet zedelijk betast tijdens mijn slaap (dat zit er helaas niet meer in besef ik me regelmatig als ik naast me kijk en een comateuze slaappatiënt op de andere helft van het bed waarneem), maar schrok wakker van een harde klap van het onweer wat wel recht boven ons leek te rommelen. Nu word ik zelden wakker van onweer (helaas, ik vind het zo gaaf!), maar dit keer was de klap zo hard dat zowel ik als mijn comateuze vriendje tegelijkertijd wakker schrokken. Ik kijk naar rechts en kruip tegen mijn lief aan, terwijl zijn vingers in de mijne haken. Ik geniet in stilte van dit moment. Het onweer buiten en wij samen warm en droog in ons bed. Totdat... Mijn grijze massa op gang komt en alle gedachten op gang komen. Ik denk aan mijn zus die niet alleen bang is voor spinnen maar ook voor onweer. Ik hoop dat zij niet zoveel onweer dichtbij meemaken. Ik denk aan jaren geleden toen ik met mijn zusje in een warme donzen mummyslaapzak op een stretcher in onze tent lag met hevig onweer vlak boven onze tent, totdat mijn moeder ons toch even uit de tent kwam vissen en de stacaravan in loodste. Dit is de eerste keer extreem heftig onweer zonder dat ik bij mijn ouders thuis ben of mijn moeder in de buurt is.
Best wel een gek besef en weer een ultieme 'op jezelf'-ervaring.

En terwijl ik geniet van oude herinneringen en dit moment, hier met mijn lief, beginnen ook de rationele radartjes te draaien en spring ik uit bed om alle ramen te controleren. Het vriendje vindt het niet nodig, maar als ik bijna bij het eerste raam in de woonkamer ben hoor ik hem toch achter me. Het is maar goed dat ik toch even wilde controleren, want één van de ramen blijkt te lekken (ja echt waar, het kan!). Ik maak een filmpje voor de eigenaar van ons krotje en we leggen veel handdoeken neer. Meer kunnen we niet doen.
Terug in bed kruip ik weer tegen mijn lief aan en probeer te gaan slapen, tot mijn ogen weer open schieten. De konijntjes! "Schat, heb je bij de konijntjes gekeken?" Even later staan we met z'n tweetjes voor het raam met een zaklamp naar buiten te schijnen richting het konijnenhok. In de ren en beneden in het hok is geen konijntje te bekennen, dus we gaan er vanuit dat ze lekker boven zijn gaan schuilen. Gelukkig. Nu kunnen we echt weer gaan slapen.

In een nieuwe poging tot doorslapen stappen we samen weer in bed en lig ik met een glimlach op mijn gezicht tegen mijn vriendje aan. "Romantisch hè?", zeg ik zacht. Hij beantwoordt mijn vraag met "Hmmmm.". Mijn lief is niet onder de indruk. Van de romantiek van het weer niet en van het lekkende raam ook niet. Hij draait zich op zijn zij, slaakt een zucht en zegt: "Welterusten, lief.". Zijn rug is wat minder aantrekkelijk om tegenaan te liggen, vooral als je klaarwakker bent, dus leg ik mijn hand op zijn fraai gevormde billen (vergeet niet: de touch-te-car, ehm, touch-your-man-contest begint op het moment dat je je bed in stapt!) en staar met open ogen in het donker naar het plafond. Tja, welterusten. Voor straks of zo... Ik geniet wel alleen van het romantische geluid van de kletterende harde regen op het platte dak en tegen de ramen, met het gerommel van het onweer op de achtergrond.

[Bron Afbeelding]

Read More

Perfectionisme vs. mannen

Published on: 13:53 3

Met de schone was om mij heen verzameld kijk ik met een schuin oog naar de tv. 'De slimste mens' speelt af op onze nieuwerwetse beeldbuis en terwijl ik de was vouw (ultiem multitask-klusje!) kan ik het niet laten om hardop de kandidaten de antwoorden die ik dan net weet toe te 'fluisteren'. Ondertussen werp ik regelmatig een blik naar links, voel ik af en toe mijn tenen krommen en mijn handen jeuken, want in het hoekje van mijn gezichtsveld knutselt mijn lief aan een nieuw project. Dit project kwam naar aanleiding van de vraag: wat voor kraamcadeau geef je kersverse ouders wanneer je hen komt bezoeken. Soms verbaas ik mijzelf met mijn creativiteit, maar het feit was dat ik opeens een (al zeg ik het zelf) briljante ingeving had. En na wat research heb ik de uitvoering in handen van mijn lief gelegd (je moet hem ook wat te doen geven toch?). Een ultiem klusje voor een man, zou je denken. Lekker met je handen bezig en dan kan hij tevens zijn kennis van die grijze kisten toepassen in dit ontwerp: een 'trekvogel' in de vorm van een F-16 voor collega's die een paar weken terug een zoontje hebben gekregen.

Mannen zijn 'doeners'. Niet lezen maar gewoon die handen laten wapperen, gaatjes boren, touwtjes knopen, schilderen, behangen. Het maakt niet uit of je vies wordt. Je geeft een man toch ook niet een bouwpakket met instructies voor een boomhut? Nee, dan worden er planken, takken en weet ik wat allemaal nog meer gezocht, zo goed als mogelijk tegen elkaar getimmerd en dan zie je vanzelf of dat op den duur waterdicht is en houdt, of dat je (opnieuw) kennis mag maken met de zwaartekracht en weer aan de slag kunt. Trial & error, noemen ze dat. Nu kan ik deze manier van werken niet geheel afkeuren, integendeel: ik zie er ook zeker de voordelen van in, op sommige momenten. En ik pas deze methode zelfs regelmatig zelf toe. Maarrr (ja, daar is ie!, zullen alle mannen wel denken), ik ben ook een perfectionist, koppig en eigenwijs, met als bonus (helemaal gratis) natuurlijk (duuuh!) een vrij aardig ontwikkelde grijze massa, al zeg ik het zelf. En in mijn trial & error-lessen heb ik ook geleerd dat je soms gewoon de gebruiksaanwijzing moet volgen. Wil je een perfect zachtgekookt eitje (blegh!) bereiden, dan weet je hoeveel minuten het ei moet koken en houd je de tijd bij. Wil je een IKEA-meubel in elkaar zetten, volg dan vooral de gebruiksaanwijzing (hoe onlogisch het soms ook lijkt), want daar hebben ze over nagedacht en anders ziet je nieuwe kast er meer uit als een krotje of draaien de deurtjes net de verkeerde kant op.

En in het geval van dit project moet het natuurlijk helemaal perfect. Je kan moeilijk met een mislukt knutselwerkje aankomen bij kersverse ouders op een blauwe wolk. We zijn geen 6 meer natuurlijk! Dus dan zou je zeggen: dit is het voorbeeld, dit zijn de instructies en dan netjes alles volgen.
Maar mijn lief zou geen man zijn als dat niet werkte. En mijn lief zou ook geen man zijn als hij precies datgeen voor ogen had wat ik voor ogen heb. Wat hem betreft is de waarheidsgetrouwe nabootsing van de kist belangrijker dan hoe een trekvogel, ehm trekkist, er over het algemeen uit hoort te zien. Dat het iets anders wordt maakt hem niet zoveel uit. Dus dan doe je gewoon hoe je denkt dat het moet en denkt dat het werkt.
Het kleine ding vraagt veel aandacht, maar ook frustratie, merk ik aan mijn lief die zucht en steunt en van alles knutselt. Wanhopig probeer ik er een beetje vat op te houden zonder hem zijn 'creatieve vrijheid' af te pakken, want zoals hij kookt zonder ook maar enige instructie op te volgen, wekkers te zetten en tijd bij te houden, zo knutselt hij ook. Gewoon maar zien wat goed is. Aaaaaargh! Dat kriebelt mijn perfectionisme. Dus met mijn (vaak onbedoeld) strenge toon gooi ik wat aanwijzingen zijn richting op, loop eens heen en weer voor 'inspectie', draag oplossingen aan, maar vraag ook of ik kan helpen. 1 keer, 2 keer, 3 keer, ik ben de tel kwijt. Het antwoord blijft echter hetzelfde: "Nee.", op een gegeven moment gevold door: "Laat mij gewoon even aanklooien!". Mijn 'Aaaaaargh!' kan ik niet meer onderdrukken en al mokkend loop ik maar weer naar de bank. Adem in, adem uit, ik ga me er nu al helemaal niet mee bemoeien. Hij zoekt het er maar lekker even mee uit. Precies zoals hij wil.

Wanneer hij langzaamaan mij er weer in wil betrekken ben ik er klaar mee. Ik kan of mag niet helpen, terwijl ik dat ook leuk vind, en onze 'ons'-tijd van vanavond is ook alweer lang geleden verstreken. Want inmiddels is het 22.15 uur en de reservering (door hem gemaakt) in ons bed stond toch echt om 21.00 uur. Zucht... Ik doe mijn ding en wanneer hij gefrustreerd de boel de boel laat voor morgen en we samen naar bed gaan kan ik de slaap niet vatten. Ik mok nog even door, wat wordt opgemerkt door mijn lief. Wanneer hij, met zijn serieuze gezicht vlak boven het mijne, vraagt: "Wat is er schat?", kan ik mijn lach niet onderdrukken. Zich van geen kwaad bewust en met de beste mannelijke bedoelingen kon ik elke keer niet helpen omdat ik gezegd had te willen sporten. Ehm.... Ja.... Logica.

Mannencommunicatie vs. vrouwencommunicatie. Tja, wat valt er nog meer over te zeggen?

[Bron Afbeelding]

Read More

Liefdestalen

Published on: 14:05 0

Het zandbak-avontuur lijkt inmiddels wel lichtjaren geleden en toch word ik keer op keer weer door kleine dingen gewezen op die tijd, herinnerd aan die periode, maar tegelijkertijd is de gevoelsherinnering zo ver weg. Het is net als het hard stoten van je kleine teen aan een deurpost of het slaan met een hamer op je vinger. Je weet dat het soms heel erg pijn deed, maar het echte gevoel van pijn is (gelukkig) nauwelijks te herroepen. Zo voelt de zandbak-tijd ook een beetje voor mij. Mijn lief is nu een half jaar thuis en het lijkt wel alsof hij zeker het dubbele aan tijd weer terug is. En ik weet hoezeer ik hem heb gemist en ook echt moeilijke momenten heb gehad, maar gevoelsmatig is dat gevoel niet meer te herroepen en is het meeleven met anderen wanneer je lief thuis is zo ontzettend anders dan het echt beleven van precies hetzelfde gevoel, ook al deel je hier samen in en weet je hoe het is. Het is de natuurlijke manier waarop je lichaam overleeft, je je op kan maken voor nieuwe uitdagingen en zeker ook dingen verwerkt, maar ergens voelt het ook heel surreëel. De waan van alledag heeft inhoudelijk en gevoelsmatig een andere betekenis tijdens beide periodes. De invulling van de dag is wezenlijk anders, maar ook het delen van gevoelens, ervaringen en gedachten tussen ons beiden is verschillend. Want hoe ver weg hij was in kilometers, zo verbonden waren wij tijdens die 4,5e maand op persoonlijk niveau. Onze diepste gevoelens en meest intieme gedachten deelden we, angsten en onzekerheden konden we bij elkaar kwijt en ik had het gevoel alsof we elkaar op een nog dieper niveau begrepen, juist door die afstand en juist door die beperking in contactmomenten en -middelen. Dus soms denk ik met een beetje weemoed aan die periode, met een beetje heimwee en verlangen, hoe bizar dat misschien ook klinkt. Soms zou ik wel eens weer voor even die momenten opnieuw creëren, voelen en ervaren. Met bijna onhoudbaar stuiteren wachten tot hij online is en ik de bekende Facebook Messenger alert hoor, of zijn foto op mijn iPhone zien verschijnen wanneer hij belt, om hem vervolgens op zoveel mogelijk manieren te willen toevertrouwen hoeveel ik om hem geef en hoeveel ik van hem hou, hoe bijzonder hij is voor mij en dat ik hem niet meer zonder slag of stoot laat gaan.

Maar juist dit bewustzijn zorgt ervoor dat ik denk: waarom niet ook nu? Daar kan ik zelf voor zorgen! Nee, ik hoef nu niet elke week een liefdesbrief te schrijven, kaartjes te versturen en pakketjes te verzenden met allemaal priegel- en knutseldingen, met verrassingen en originele ideeën. Met elkaar skypen terwijl we beiden op de bank zitten is natuurlijk wat apart, maar maar ik kan hem wel nog elke dag laten weten hoeveel ik om hem geef, juist misschien nu wel gemakkelijker dan in die periode, en hem mijn onverdeelde aandacht geven zonder tv aan of andere zaken die onze aandacht afleiden. Oké, de romantiek van post en (tijdelijke) onbereikbaarheid is nu niet aanwezig, maar waarom doe ik niet gewoon waar ik goed in ben: mijn liefde blijven verklaren voor en aan mijn lief.
Een paar dagen terug las ik over de vijf zogenaamde talen van liefde. Auteur Gary Chapman beschrijft de manier waarop men de liefde voor elkaar uit en ervaart als zogenaamde 'liefdestalen'. Iedereen ervaart en drukt zijn liefde voor de ander op een manier uit die hem past. In een relatie kan het dus voorkomen dat je beiden een andere liefdestaal spreekt en misschien de liefdestaal van de ander niet als zodanig herkent en een liefdestaal gelijk aan jouw primaire liefdestaal van je partner verwacht. Je kunt ook beiden meerdere liefdestalen spreken, maar er zal altijd één taal zijn die jouw grootste voorkeur heeft.

Nu vind ik liefdestaal een wat vage en zweverige term maar de verklaring en uitleg hiervan vind ik zeer herkenbaar. Chapman onderscheidt dus vijf verschillende talen, te weten:

• Positieve woorden
• Tijd en aandacht
• Cadeaus
• Dienstbaarheid
• Lichamelijke aanraking

Bij het lezen van deze opsomming wist ik meteen waar mijn voorkeur naar uit ging en wat mijn primaire liefdestaal is, namelijk: positieve woorden. "Complimentjes of waarderende woorden zijn krachtige middelen om liefde over te brengen.", schrijft Gary Chapman. Dit kun je natuurlijk op verschillende manieren doen. Chapman haalt drie typen positieve woorden aan, te weten: bemoedigende woorden, vriendelijke woorden en nederige woorden. Ik zie dit slechts als voorbeelden om weer te geven wat voor effect ze kunnen hebben, maar het moraal van het verhaal is dat positieve woorden ook juist dat effect hebben. Het is goed voor je eigenwaarde en dus ook goed voor je relatie. Het bevestigt de liefde voor jouw partner op een directe manier.

Het is geen verrassing dat hier mijn voorkeur ligt. Ik ben goed met woorden (tja, waarom schrijf ik anders een blog en heb ik de studie gekozen die ik volg) en ik heb de kracht van positieve woorden ervaren bij mijzelf, maar ook bij anderen, zeker in de tijd dat ik een sportteam van jonge meiden coachte. Deze taal is echter niet enkel mijn voorkeur om mijzelf te uiten en mijn lief te laten zien dat ik van hem hou, het is (onbewust) ook datgene waar ik zelf de meeste behoefte aan heb.

Mijn lief is wat dat aangaat echt een man. Hij is meer een 'doener' (wat ook weer naadloos aansluit op zijn beroep), denkt meer op een praktische manier en is wel bereid om over gevoel te communiceren, maar hij zal het niet heel snel zelf opbrengen. Hij zegt weleens "Lekkerding!" tegen me, maar is met 'positieve woorden' minder scheutig dan ik. Mijn lief spreekt meer de 'taal' van dienstbaarheid. Hij laat mij zien dat hij van me houdt door bijvoorbeeld te zeggen dat ik niet hoef te helpen met de afwas als ik moet studeren of erg moe ben, hij doet het huishouden terwijl ik de boodschappen doe, vindt het niet erg om even wat voor me te pakken of mee te nemen of gaan enthousiast met de praktische uitvoering van een creatief idee van mijn kant aan de slag. Zeker de ideale man, alleen zag ik dit voorheen meer als: lief zijn voor me, handelen vanuit het oogpunt: praktisch gezien is dit handiger, en de 'aard van het beestje'. Door deze 'theorie' van Chapman ben ik me wel meer gaan beseffen dat dit ook zijn manier is om me te laten zien dat ie stapelgek op me is en van me houdt, en tevens ben ik me bewust geworden van het feit dat ik soms ook op zijn manier kan laten zien dat ik van hem hou, juist door dat ene klusje op me te nemen wat al even moet gebeuren, maar er nog steeds ligt, of hem eens lekker op de bank te laten zitten of aan zijn auto laten knutselen terwijl ik de afwas wegwerk en eens met de stofzuiger door ons krotje ga.

Nu is voor mij geen enkele theorie heilig maar probeer ik wel te leren en elementen toe te passen waar ik dit waardevol ervaar. En met de lijst er zo naast herken ik veel situaties, kan zonder twijfelen de elementen aanwijzen waar we zo dicht bij elkaar liggen, maar ook van elkaar kunnen leren. Daarnaast herken ik aan de hand van deze lijst de momenten van ultiem geluk, zoals het feit dat, elke keer wanneer we samen in de auto stappen en ik zijn hand op mijn been voel, mijn hart weer een sprongetje maakt en ik het vaak niet kan helpen om met een grote gelukkige grijns schaapachtig naar hem te glimlachen. En ook onzekerheid komt hier in naar voren. De twijfels of hij echt wel zo gek op me is als hij soms zegt te zijn, of  hij wel net zo gelukkig is met mij als ik met hem en of hij ook net zo geniet van het samenwonen en samen zijn met mij als dat ik doe. Maar ik besef mij ook dat deze eigen onzekerheid vaak voortkomt uit het feit dat hij soms zijn liefde iets anders toont dan ik doe en hoop/verwacht dat hij het op eenzelfde manier uit naar mij toe. Oftewel, in mijn sterkte ligt ook mijn valkuil omdat hier mijn verwachtingen liggen naar anderen toe. Door dit te herkennen bij mijzelf en ook bij de ander kan dit de relatie enkel maar nog beter en mooier maken. Dat is misschien wel de belangrijkste les.

En omdat ik van veel liefde hou, van veel combi's en veel manieren om hem te zeggen en te tonen dat hij de enige is voor mij spreek ik deze week een extra liefdestaal aan, namelijk die van cadeaus. Een klein cadeautje voor mijn lief wordt deze week bij mij bezorgd. Misschien vandaag al wel... Niets bijzonders, gewoon iets kleins omdat ik van hem hou. Mijn kleine eigen liefdesverklaring van deze week.

[Bron Afbeelding]

Read More

Touch-the-car contest

Published on: 02:42 1

's Ochtends hoor ik in de verte de wekker afgaan, maar ik blijf het negeren. Ik wil niet opstaan, ik wil in deze warme en veilige cocon blijven liggen en de wereld gewoon even op pauze zetten. Ik wil lekker tegen mijn vent aankruipen, zijn armen stevig om mij heen en zijn warme lijf dicht tegen het mijne. We pauzeren om beurten onze wekkers en besluiten dat het begin van de dag nog wel even kan wachten en doen precies wat we zo graag willen: lekker samen doorsoezen.

Deze momenten, en het samen slapen gaan, zijn de meest favoriete momenten van mijn dag. Momenten dat ik me ultiem gelukkig voel, dat ik me geborgen en zo warm van binnen voel. Op die momenten, in onze bubbel, houden we nog dat beetje extra van elkaar, gieren we het uit van het lachen en vinden we de rust die we echt af en toe zo hard nodig hebben.

En juist dat lachen, ongecontroleerd giechelen, geintjes maken, plagen en uitdagen is zo fijn met hem! Het is net alsof je een liefdesdrankje in één slok opdrinkt en vervolgens door heel je lichaam voelt gaan, net als wanneer je voelt hoe hele sterke alcohol zijn weg vindt door je lijf en je opwarmt vanbinnen.

En wanneer we 's avonds samen naar bed gaan is het, na de "Trusten." en "Ik hou van je." een beetje zoals een wedstrijd waarbij je een auto kunt winnen door zo lang mogelijk contact te houden met de auto: of het nou een voet, een arm, mijn hoofd op zijn gespierde borst of ons hele lijf is, we moet contact met elkaar maken. Heerlijk. Dit is ons ding, dit zijn wij.

Maar in die bel van geluk ontstaan soms hele kleine gaatjes, gemaakt door mijn gedachten die als een mug in mijn geluksbubbel prikt en vragen, overpeinzingen en onzekerheden inspuit welke vervolgens een poosje blijven jeuken. Ze bekruipen me zoals een spinnetje of rups kan doen, of misschien wel zo'n overijverige mier, waar je in het begin helemaal geen last van hebt. Maar na een poosje (soms duurt het even, soms ontstaat het ook heel snel) begint het vervolgens vreselijk te irriteren, waarna je het ferm wegslaat. En tja, soms zijn ze hardnekkig en blijven elke keer terugkomen.

Zijn ex, of eigenlijk meer zijn vorige relatie, is zo'n mug, of ben ik het eigenlijk meer zelf? Zijn leven voor mij voelt als een heel andere wereld. Eentje waar ik alles van wil weten, maar tegelijkertijd ook niet. Constant voel ik een nieuwsgierigheid naar 'voorheen', gewoon omdat ik nieuwsgierig van aard ben, maar ook omdat ik hem elke dag weer beter wil leren kennen. Wat hem heeft gevormd tot wie hij is, hoe hij bepaalde dingen heeft ervaren, en hoe hij dezelfde dingen nu ervaart, in deze relatie, met mij, maar ook gewoon zoals hij nu is. Kleine fysieke herinneringen aan zijn relatie van 13 (!) jaar roepen in mij soms een tweestrijd op: aan de ene kant wil ik hem alle ruimte bieden en geven om ook nog die kleine restjes van zijn relatie met haar te verwerken en naar hem toe blijven erkennen hoe belangrijk dat deel van zijn leven is en zal blijven, maar aan de andere kant is er een soort jaloezie. Een lintworm die van binnen soms wat vreet aan mijn zekerheid en zich soms weleens afvraagt: had hij datzelfde gevoel met haar ook? En zo ja, hoe moet ik dat dan nu plaatsen? Soms vuur ik uit het niets vragen op 'm af over haar, over zijn gevoel voor haar toen of over herinneringen en ervaringen van toen. Zo heb ik laatst eindelijk de foto's van hun bruiloft bekeken en voelt het aan de ene kant als een geruststelling dat het minder spectaculair lijkt op de foto's dan wat ik me er van voorgesteld had, maar aan de andere kant voelt het als iets waar ik tegen moet concurreren. Iets wat ik moet overstijgen, en waarvan ik hoop dat hij met mij toch een ander (en vooral beter, zo ben ik dan ook wel weer) gevoel heeft dan met haar, al is dit niet te vergelijken.

Dus verbreek ik even het contact met mijn 'auto', verlies de 'wedstrijd' waarin ik hem blijf vasthouden terwijl we in slaap vallen, zet ik de spoel van gedachten op 'Record' en noteer mijn bol kluwen van gedachten. Maar straks... Straks stap ik in het bed wat hij nu slapend warm houdt, kruip onder de dekens en in zijn armen en voel hoe hij me, half ontwaakt, extra stevig tegen zich aantrekt en (als zijn slaperige toestand dit toelaat) een kus op mijn hoofd drukt en op die manier laat zien hoeveel hij van mij houdt. En dan... dan doet niks er meer toe behalve dit moment. Ik hoef die auto niet te winnen. Ik heb de hoofdprijs al.

[Bron Afbeelding]

Read More