Ik kan me snel ergens thuis voelen en maak me snel dingen eigen. Daar heb ik geen bepaalde plek of specifieke spullen voor nodig. Thuis is voor mij niet gebonden aan die ene bank die zo lekker zit, het bestek wat in een bepaalde volgorde in de lade ligt, de foto’s aan de muur en op het nachtkastje, of een persoonlijk aandenken aan ervaringen opgedaan tijdens de voorafgaande jaren. Mijn thuis is als een warme zon op een ijskoude dag, als een deken waarmee je lekker op de bank kruipt met je warme chocomelk met slagroom nadat je verregend thuis bent gekomen. En of mijn thuis nou een kamertje van 10m2 is of een mooi huis met voor- en achtertuin en leuke buren, zolang ik die plek maar eigen kan maken, mij er veilig en thuis kan voelen, dan is dat mijn thuis. Mijn thuis vind ik ook in mijn lief of mijn familie en vrienden. De mensen om mij heen zijn de belangrijkste basis voor mijn thuis. De fundering waardoor ik meest bizarre hersenkronkels zo er uit flap, gerust meezing met liedjes op de radio ook al is het niet om aan te horen en ook lekker wat kan wegzakken op de bank en gewoon kan genieten van dat wat er om me heen gebeurt.
Wanneer ik ’s ochtends naar mijn werkplek wandel (de ene keer wat gemakkelijker dan de andere keer, naar gelang het schoeisel (hoge hak, kleine hak, geen hak…) en de weersomstandigheden (droog, regenachtig, sneeuw, etc.)) word ik soms her en der begroet met zwaaiende bekenden in auto’s, af en toe begeleid door bijpassend getoeter, en loop ik langs de wacht waar ik de eerste “Goedemorgen” ontvang. Elke auto die mijn kant op komt dimt de lichten tijdelijk tot stadslicht en dan weet je ‘die hoort hier ook’. En dat gevoel van ergens bij horen, dat je onderdeel van iets of een groep bent zorgt ervoor dat ik me nog meer thuis voel.Als ik het gebouw binnenkom word ik elke morgen vrolijk begroet door mijn collega die het gebouw opent en daarna druppelt iedereen binnen. We hebben een leuk klein team en ik heb hier al vanaf het eerste moment het gevoel dat ik daar ook onderdeel van uit maak, en het voelt ook echt als het warme bad waar de baas over sprak. Ik heb hier mijn plekje wel gevonden, zo voelt het, krijg natuurlijk ook enorm veel indrukken, ervaringen en vooral ook nieuwe gezichten op me afgevuurd en ben aan het eind van de dag echt gesloopt, maar ik heb het heel erg naar mijn zin hier, ook al zijn we nog maar twee weken onderweg.
En als ik dan ’s middags ‘thuis’ kom is daar mijn lief die vraagt hoe mijn dag is geweest, kan ik al mijn ervaringen op hem afvuren (ik voel me vaak net een spraakwaterval en gooi er dan ergens een “Hoe was jouw dag dan?” tussendoor), eten we samen en vullen onze avond in zoals we dat willen, met sport, een drankje met collega’s, het bakken van cakepops (waarbij hij half mijn werk overneemt, maar ik ook daar zo van geniet omdat hij het zichtbaar leuk vindt), een bezoekje aan de hobbyclub, gewoon lekker samen op de bank of gewoon lekker een avond waarbij we allebei ons eigen ding doen. En dat… Dat is echt thuis komen en thuis zijn.
[Bron Afbeelding]
Wanneer ik ’s ochtends naar mijn werkplek wandel (de ene keer wat gemakkelijker dan de andere keer, naar gelang het schoeisel (hoge hak, kleine hak, geen hak…) en de weersomstandigheden (droog, regenachtig, sneeuw, etc.)) word ik soms her en der begroet met zwaaiende bekenden in auto’s, af en toe begeleid door bijpassend getoeter, en loop ik langs de wacht waar ik de eerste “Goedemorgen” ontvang. Elke auto die mijn kant op komt dimt de lichten tijdelijk tot stadslicht en dan weet je ‘die hoort hier ook’. En dat gevoel van ergens bij horen, dat je onderdeel van iets of een groep bent zorgt ervoor dat ik me nog meer thuis voel.Als ik het gebouw binnenkom word ik elke morgen vrolijk begroet door mijn collega die het gebouw opent en daarna druppelt iedereen binnen. We hebben een leuk klein team en ik heb hier al vanaf het eerste moment het gevoel dat ik daar ook onderdeel van uit maak, en het voelt ook echt als het warme bad waar de baas over sprak. Ik heb hier mijn plekje wel gevonden, zo voelt het, krijg natuurlijk ook enorm veel indrukken, ervaringen en vooral ook nieuwe gezichten op me afgevuurd en ben aan het eind van de dag echt gesloopt, maar ik heb het heel erg naar mijn zin hier, ook al zijn we nog maar twee weken onderweg.
En als ik dan ’s middags ‘thuis’ kom is daar mijn lief die vraagt hoe mijn dag is geweest, kan ik al mijn ervaringen op hem afvuren (ik voel me vaak net een spraakwaterval en gooi er dan ergens een “Hoe was jouw dag dan?” tussendoor), eten we samen en vullen onze avond in zoals we dat willen, met sport, een drankje met collega’s, het bakken van cakepops (waarbij hij half mijn werk overneemt, maar ik ook daar zo van geniet omdat hij het zichtbaar leuk vindt), een bezoekje aan de hobbyclub, gewoon lekker samen op de bank of gewoon lekker een avond waarbij we allebei ons eigen ding doen. En dat… Dat is echt thuis komen en thuis zijn.
