Nu ik zo langzaamaan een beetje geïnstalleerd ben hier op de basis, waar ik de komende vijf maanden het grootste gedeelte van mijn tijd zal doorbrengen, was het tijd om maar eens mijn lijf van de bank te zeulen en iets actiefs te gaan doen met activiteiten die niet in de categorie bedsport vallen, maar zich wat meer in het publieke domein bevinden. Na zo'n 3 maanden niet sporten door alle stress, school, vriendje's uitzending en natuurlijk ook thuiskomst, met daarop volgend het klaarmaken voor mijn verhuizing naar deze plek werd het wel weer eens tijd vond ik. Nu bestond het enige wat ik voorheen deed aan sport uit het rondje hardlopen bij mij in de buurt, variërend van 3 tot 5 kilometer, of als de benen goed waren en vooral mijn koppie ook wist ik er weleens wat meer van te maken (tot één keer een rondje van 8 kilometer, maar toen was het ook echt op...). Van een sportschool en al die apparaten heb ik weinig kaas gegeten, maar gelukkig heb ik nu dan mijn eigen sportinstructeur, of zoals ik hem liefkozend altijd noem: mijn eigen 'drill instructor'.
Dus als ik op dinsdag aan het eind van de middag informeer bij het vriendje wanneer we gaan sporten deze week hoor ik meteen enthousiast naast mij dat we zo wel kunnen gaan. Ehm... Ja... Tja... Dat kan natuurlijk ook... Ehm... Oké... Goed... "Maar nog even een half uurtje wachten dan, want ik heb net een liter water naar binnen gewerkt", zeg ik hem snel en zo weet ik toch nog even uitstel van executie te regelen, zodat ik me ook mentaal een beetje kan voorbereiden.
In iets te ruime sportkleding (tja, dat is het enige wat ik heb, omdat niets me echt nog goed past na al dat afvallen) en een fijne trui van mijn lief loop ik even later van de kamer naar het sportcomplex hier een paar honderd meter vandaan. Mooie faciliteiten, en het is allemaal overdekt, dus geen enkel excuus is nog mogelijk. Te donker, te koud, het regent, sneeuw, gladheid... Allemaal verleden tijd voor de smoesjes-trukendoos. Het is etenstijd, dus het is niet zo druk. Wel net zo fijn, want dan heb ik tenminste niet het idee dat ik door tig mannen bekeken word als ik klunzig de nieuwe oefeningen doe, of mijn vetjes laat trillen tijdens het hardlopen.
Eerst een kwartier hardlopen, is de opdracht. Op een loopband dit keer, dus heel wat anders dan ik gewend ben. Eerst maar al langzaam wandelend mijn oordoppen uit de knoop halen, want altijd weten die krengen dan net zo opgerold, gedraaid en in de knoop te zitten dat het lijkt op de doolhof-lijntjes uit spelletjesboeken van kinderen. 'Hoe vindt het oordopje zich de weg naar het oor?', lijkt hier wel de vraag te zijn, waarbij tig bochten en knopen gevolgd moeten worden bij het juiste antwoord. Ondertussen hoor ik rechts van mij het gedreun van de stappen die mijn lief op de loopband zet na het korte zweefmoment tijdens het hardlopen. Ik moet er toch echt aan geloven en wanneer ik mijn oordopjes in heb, de muziek op max en er echt 'klaar' (of althans: as ready as I can be) voor ben begin ik fanatiek op het plusje te drukken om het tempo van de loopband te verhogen. O, help! Iets te fanatiek! Snel weer het minnetje! Ah kijk, als ik de plus of de min ingedrukt houd wordt de snelheid met stappen van 0,5 aangepast, in plaats van 0,1. Handig! Wanneer ik eindelijk mijn tempo gevonden heb kan ik wat rondkijken tijdens het lopen. De eerste confrontatie is die met mijzelf. Bij de inrichting van de zaal is namelijk het briljante idee opgekomen om de loopbanden voor een spiegel te plaatsen. Ehm... Tja... Hallo, ik!
Maar snel eerst de rest van de zaal rondkijken in de spiegel. Er hangt een klok in het midden van de zaal zie ik, het grootste deel van de ruimte is opgevuld met fitnessapparatuur voor alle spierzones die je maar kunt bedenken, er staat voor de tweede wandvullende spiegel een hele rij aan gewichten en ik bekijk de overige fanatiekelingen die voornamelijk met die gewichten aan het sjouwen zijn, en één jongen staat op de crosstrainer. Aan de andere kant van de zaal en boven mij hangt een tv-scherm waar één of ander Discovery programma op te zien is, maar ik durf niet te lang te kijken, want ik moet nog wennen aan mijn coördinatie op dit apparaat en ik ben bang dat als ik teveel naar boven kijk ik later de tandarts met een bezoekje kan vereren omdat ik met mijn gebit op het apparaat geklapt ben doordat ik mijn voeten net verkeerd heb neergezet en mijn evenwicht ben verloren. Dit ding blijft tenslotte gewoon doorgaan... Ook als ik stop met lopen.
Ik werp weer een korte blik op mijzelf en het roze van mijn shirt valt nog eens extra op tussen al deze mannen en vooral ook de mannelijke kleuren hier in de zaal. Zwart, groen, blauw, groene camo, het desert-gekleurde shirtje van mijn lief... Mijn ogen dwalen via de spiegel af naar de loopband rechts van mij, of eigenlijk naar mijn enorm sexy lief op die loopband. Zijn gespierde lijf tekent mooi af in het strakke shirt wat hij aanheeft en ik moet zeggen: dat is genieten! Onze ogen ontmoeten elkaar even en hij lacht naar me terwijl hij me een knipoog geeft. Het is net flirten in de sportschool, alleen dan met een kerel die elke avond dicht tegen me aankruipt en elke ochtend weer naast me ligt als ik wakker word. Hè, wat vervelend nou. Mazzelaar dat ik ben!
"Uitslover!", denk ik wanneer ik op zijn display kijk naar zijn loopsnelheid. Ik moet lachen en zie mijn spiegelbeeld met omhoog gekrulde mondhoeken terug staren. Als ik mijn gezicht bekijk zie ik hoe ook dat veranderd is de afgelopen maanden. Wanneer ik mijn kaaklijn aanspan zie je de subtiele verandering plaatsvinden en terwijl mijn paardenstaart vrolijk heen en weer zwiept van links naar rechts op het ritme van mijn lopen valt me op dat ook mijn halslijn een stuk slanker en meer getekend is dan vijf maanden geleden. Het roze hardloopshirt wat ik aanheb valt wat los langs mijn lijf, terwijl het voorheen helemaal strak zat. Alleen daar waar mijn borsten zich nog prominent aanwezig tonen (precies waar iedereen het eerst schijnt af te vallen blijft bij mij de verhouding hetzelfde en is alleen de omvang een centimeter of 10 minder) spant de stof zich wat strakker om mijn bovenlichaam. Helaas wordt hierdoor ook pijnlijk (voor de ogen!) duidelijk dat ook deze sportbeha nodig vervangen moet worden. De ondersteuning die het eerst bood valt weg door de kilo's en omvang die ik inmiddels kwijt ben, waardoor mijn dames net als mijn paardenstaart meezwiepen op mijn loopritme en als uitgezakte drilpudding zich keer op keer richting eerst mijn linker en dan mijn rechterschouder bewegen. Tja, dat zie je dan weer niet als je je rondje buiten loopt...
De pijntjes die ik begin te voelen verbijt ik en als ik rechts van mij kijk zie ik het zweet op het voorhoofd van mijn lief glinsteren, daar waar mijn kop voornamelijk roder is geworden en een klein beetje zweet voelbaar, maar niet zozeer zichtbaar, is. Hij heeft het tempo verhoogd en als ik op zijn display spiek zie ik dat de snelheid ingesteld staat op 13.5. Ik grinnik in mijzelf bij de voorstelling die in mijn gedachten afgespeeld wordt: hoe zou het gaan als ik bij die snelheid op de loopband zou staan... Je kent die filmpjes vast wel, van idioten en honden en katten die op de loopband de snelheid van het apparaat niet meer aankunnen en met een klap gelanceerd worden richting de achterwand. Precies dat zou gebeuren als ik op die snelheid zou moeten lopen, voorspellen mijn gedachten en ik kan het niet weerstaan om in stilte te lachen.
Natuurlijk kan ik het niet laten en schroef mijn tempo iets later toch ook een beetje op, met een halve punt. Nog even de laatste minuten wat extra calorieën verbranden, terwijl ik via de spiegel stiekem blijf gluren naar de woestaantrekkelijke strakke en mooi gespierde man naast mij. Nee, niet de man die ik de avond ervoor in de mess heb ontmoet die links van mij is komen lopen met zijn strakke korte broek aan... Nee, die ander. Die 'van mij'!
Na het loopbandavontuur wordt het tijd voor het werk waar ik mijn drill instructor voor ingehuurd heb (betaling in natura!). Mijn benen, billen, buik en armen kunnen wel een workout gebruiken en mogen wat strakker en vooral ook slanker worden, dus daar gaan we voor aan de slag. Niet alleen op de apparaten, maar ook met, juist ja, gewichten. Wel van, wait for it...., 2 kilo! Haha, wat een wijverig gewichtje, vind ik als ik naar mijzelf in de spiegel kijk. Ja, ook hier is de confrontatie met mijn eigen spiegelbeeld weer aanwezig, dus tijdens de oefeningen kijk ik via de spiegel of gewoon met mijn kop gedraaid het zaaltje rond, want naar mijzelf loeren vind ik toch zo dom! Ik zwiep mijn gewichtjes in de rondte (en mag gelukkig iets later naar iets zwaarders grijpen), werk mijn herhalingen af en doe mijn oefeningen netjes net zo vaak als mijn lief mij opdraagt. Ondertussen zie ik af en toe de blikken die mijn kant op dwalen, maar daar trek ik me maar niks van aan. Gaat prima zo!
Langzaam maar zeker begint mijn lijf toch hier en daar wat zeer te doen (tot groot genoegen van mijn lief. "Goed zo, schat!") en als ik denk dat we dan eindelijk klaar zijn word ik getrakteerd op nog meer geweldig nieuws: "Zo, nu nog even tien minuten uitlopen...". Bij het idee alleen al stort mijn lijf ter aarde, dus zorg ik voor een compromis zoals alleen wij samen dat kunnen: op hoog tempo uitwandelen, in plaats van hardlopen. En ook nu begint mijn kijkspel via de spiegel (wie heeft er nog een tv nodig?) en ben ik me opeens bewust van de mogelijke blikken mijn kant op. Kont iets strakker aanspannen, buik iets inhouden. Het moet tenslotte toch wel iets lijken... De spierpijn ligt op de loer voor de komende dagen. Ik ben benieuwd... Kom maar op!
[
Bron Afbeelding]
