Tegenstrijdig

Published on: 09:43 0

De gedachten die niet stil staan in mijn hoofd. De gedachten die houvast en geruststelling zoeken bij het rationele deel van mij. Lange afstand-relaties kunnen een uitdaging zijn, dat weet ik uit ervaring en wat ik hoor en lees. Tips genoeg te vinden op het Internet over hoe je die afstand overleeft, hoe je je relatie leuk en verrassend houdt ondanks dat je elkaar niet kan zien. Nu hebben het vriendje en ik al zo'n soort relatie, alleen nu wordt daar binnenkort een extra dimensie bijgevoegd. Je kunt elkaar niet zomaar even bellen omdat je je verhaal kwijt wil, waarschijnlijk niet eens elke dag even spreken.

Maar wat ik altijd het vervelendste vind is het moment dat één van de twee weer op huis aan moet. Dat je elkaar gedag moet zeggen en weer moet wachten op het moment dat je elkaar weer ziet. Zelf geef ik dan nog de voorkeur aan het zelf weggaan, maar zoals dat in de weekenden eigenlijk nooit het geval is zal dat nu ook niet zo zijn.
Toen ik eergisteren door de tuin liep, op weg naar zijn konijnen, besefte ik opeens hoe anders dit afscheid zal zijn. Ik ben er al niet zo'n held in, maar de wekelijkse kus, de "Laat je het weten als je thuis bent?", "Rij voorzichtig en ik spreek je vanavond." en vervolgens het geluid van zijn 'aso-bak' dat ik blijf horen als ik richting de achterdeur loop is inmiddels zo vertrouwd, zo'n ritueel geworden dat ik daar over het algemeen weinig moeite mee heb. Maar eergisteren, toen ik (zoals elke dag nu) dacht aan de uitzending en vooral het afscheid, drong het opeens tot me door. Toen voelde ik opeens wat dat afscheid gaat betekenen. Tot nu toe wist ik het wel, besefte ik het zeker, alleen was dat nog losgekoppeld van mijn gevoel. Opeens was het toch wel heel echt. Opeens voelt het niet alsof hij 'eventjes' weg gaat en dan weer terug komt. Nee, opeens zijn die maanden heel lang, lijken ze bijna eindeloos en is het aankomende gemis opeens een stuk echter en zeker ook confronterend.

En dan slaat de onzekerheid weer toe. Dat is natuurlijk nergens voor nodig, weet ik rationeel, want waarom zou hij mij anders als eerste relatie toewijzen bij Defensie? Waarom spreken we anders zo vaak over een toekomst samen? Maar opeens gaan mijn 'beschermingsmechanismen' in werking, welke vaak erg tegenstrijdig zijn. Ik merk dat ik nu vaker even bel, in plaats van WhatsApp te gebruiken. Even zijn stem horen, even wat dichter bij 'm zijn dan we wezenlijk kunnen zijn, nog voordat hij weggaat. De gesprekken kunnen me niet lang genoeg duren. En aan de andere kant ben ik ook heel streng voor mijzelf en wil ik hem juist de ruimte geven door zelf echt afstand te nemen. Met zijn collega's, zijn vrienden en familie.
Soms begin ik echt te twijfelen of hij me wel zal missen, of hij wel net zo naar zijn terugkomst uit zal kijken als ik dat (nu al) doe, en of hij bij terugkomst wel nog net zo voor onze relatie en een gezamenlijke toekomst wil gaan als ik dat wil.
Ik probeer altijd zo open en eerlijk mogelijk naar hem te zijn, maar opeens ga ik twijfelen over wat ik wel en vooral misschien maar niet moet zeggen. Lastig, als je hart en hoofd zo bezig zijn met het naderende vertrek.

En ondertussen houd ik me maar bezig met praktische zaken. Dingen als: "Zal ik het Uit & Thuisfront-magazine naar je vertrek meenemen, voor je vader?", "Als we de vertrektijd weten moeten we even een tijd afspreken met je ouders, wanneer we er dan zijn." en "Als we weten hoe laat je vliegt weten we meteen of we wel of geen ontbijt bij onze hotelovernachting hoeven te boeken, dus daar moeten we nog maar even mee wachten. Ik eet namelijk niet voor twee.". Maar ook bijvoorbeeld wanneer we elkaar de komende weken zien en hoe we dat gaan regelen, en zelf heb ik ook nog genoeg te doen en te regelen voor zijn vertrek.

Maar ondertussen geniet ik ook enorm. Zo is het heerlijk om even weinig gepland te hebben op de dagen dat we samen zijn of om eens iets te plannen, puur en alleen voor onszelf. Zo hebben we bijvoorbeeld dit weekend een fotoshoot samen. Enorm spannend, maar ik ben zo benieuwd!
Of zo kreeg ik afgelopen week een foto toegestuurd van hem in DT. Dan krijg ik weer helemaal kriebels en wil 'm het liefst aan de rest van de wereld showen, want damn, wat is mijn man (in uniform) toch sexy. Precies zoals ik altijd zeg:

[Bron Afbeelding]

Read More

Komt wel goed, schatje

Published on: 09:13 1

Soms zou het me zo heerlijk lijken om als een peuter in de supermarkt gewoon op de grond te gaan liggen, met mijn armen en benen te spartelen en om het hardst te roepen dat ik iets niet wil. Nee, nee, nee! Nee, ik wil geen afscheid nemen. Nee, ik wil niet dat hij weggaat. Nee, ik wil niet Sinterklaas weer als enige alleen vieren, evenals kerst en oud en nieuw. Ik wil niet alleen op een verjaardag komen en ook namens hem de jarige feliciteren. Nee, laat hem dat maar mooi zelf doen.

Soms zou ik mijn tong willen uitsteken naar die uitzending. Zeggen: "Hij gaat mooi niet mee. Lekker puh!", terwijl ik me aan zijn been vastklamp alsof ik niet meer los wil laten. Soms zou ik mezelf zo klein willen maken dat ik opgevouwen in zijn handbagage mee kan, waarna ik op de bestemming weer uitgevouwen kan worden. Soms zou ik willen dat ik hem kon klonen. Gewoon een replica om altijd bij me te hebben als ik dat wil. Als ik er dan ook eentje van mij maak kunnen we elke dag lekker uitslapen en leuke dingen doen terwijl we naar school en aan het werk gaan.

Soms zie ik zo tegen het afscheid op, want zoals iemand mij laatst op het werk vroeg: "Hoe doe je dat? Goed afscheid nemen?". "Het is geen afscheid.", antwoordde ik haar. "Het is een 'Tot straks!'." En zo probeer ik het te benaderen. Hij gaat weg, hij gaat zijn werk doen, nieuwe ervaringen opdoen en komt daarna weer terug naar mij. We hebben nog genoeg dingen te doen en een mooi leven (samen) voor ons, dus waag het niet om daar te blijven.
Dus probeer ik me naast het naderende afscheid vooral te focussen op de leuke dingen. De brieven, de telefoontjes, de pakketjes en het Skypen. De thuisfrontdagen, maar vooral ook de terugkomst, ook al voelt het soms alsof mijn rots in de branding straks over een paar zeeën is gesleept en in een andere tijdszone is gedropt. Soms voelt het alsof de rugleuning van mijn leunstoel stiekem door iemand een stuk naar achter is gezet net voordat je met een zucht van verlichting gaat zitten en naar achteren leunt.
Maar ook op al deze momenten weet ik:

[Bron Afbeelding]

Read More

Mijn ideale man

Published on: 17:07 0

Na een paar relaties (met de nodige leermomenten) en een aantal jaar alleen werd mijn 'eisen-lijstje' steeds langer. Dit wil ik wel, maar vooral ook: dit wil ik niet. De relaties van mijzelf en anderen in mijn omgeving vormden een stevige basis voor dit lijstje. En tja, wie is die ideale man dan?
Ooit is op een gek moment daar uit gekomen dat 'hij' Scandinavische looks heeft, een Vlaams accent (want dat is zo sexy) en tja, hij moet ook een militair zijn (Don't you love a man in uniform?). Zoals je al raadt: een bijna onmogelijke combinatie, dus ja, op sommige onderdelen was ik best bereid wat in te leveren.

Waar de fascinatie met het leger en militairen vandaan komt kan ik niet zeggen, maar dit heb ik al van jongs af aan. En geef toe, dat uniform staat toch bijna iedereen goed? Dus toen één van mijn beste vriendinnen mij vroeg of ik nog interesse had in een vrijgezelle militair had ik daar wel oren naar.
Hoe het allemaal gelopen is zal zeker een mooi verhaal zijn, mochten we ooit trouwen. De koppel-genen van mijn vriendin zijn in ieder geval erg succesvol, en het zal altijd 'haar schuld' blijven. Maar dat zeggen het vriendje en ik met dezelfde liefde die we voor elkaar voelen.

En dan is daar dan dus mijn ideale man. Geen Scandinavische looks en geen Vlaams accent. Enkel het beroep krijgt een vinkje van dat korte lijstje. Maar mijn ideale man is zoveel meer dan deze drie oppervlakkige dingen. Qua karakter, qua fundamentele en wezenlijke dingen hoe ik graag naar het leven kijk en dingen oppak, maar ook gewoon heel praktisch gezien is hij mijn ideale man. Met zoveel moois (innerlijk en uiterlijk) om van te genieten, en zeker ook zijn eigen valkuilen en ruwe randjes om zoveel van te houden.

Mijn ideale man is onder andere lief, zorgzaam, respecteert mij en mijn keuzes, sociaal en kan en wil me nieuwe dingen leren. Hij verrast me af en toe en maakt me aan het lachen. Ik zal niet alles opnoemen, want dan wordt ie wel heel erg gevleid, maar een aantal extra's kan ik natuurlijk niet onthouden. Hij is open en eerlijk, en wanneer we samen douchen spoelt hij als bonus voorzichtig de shampoo uit mijn haar, hij zegt me in aangeschoten buien dat ik toch echt van hem ben, wil me niet delen (en ik mag ook zeker geen afvalbuddy!), maakt me week in mijn knieën met een enkele kus en is er al-tijd voor me.

Maar mijn ideale man is ook een militair en daar horen uitzendingen bij. Uitzendingen naar gebieden over heel de wereld, met dit keer als bestemming: de zandbak. Daar mag hij zijn werk gaan doen, maar daar is voor een aantal maanden ook zijn sociale leven, daar zijn zijn sportfaciliteiten en heeft hij zijn gedeelde kamer. Een leven waarin ik alleen in zijn gedachten, op papier, aan de telefoon en op zijn computers besta, maar niet even aanwezig kan zijn om hem een vluchtige kus te geven, in bed tegen hem aan te kruipen om op te warmen of samen een filmpje te kijken.
We gaan weer back to basic. Handgeschreven brieven, mailtjes, telefoontjes en af en toe misschien eens skypen. Onze verhalen niet meer gedurende de dag met elkaar delen, of zelfs niet eens elke dag, maar toevertrouwen aan papier of pc en de highlights bewaren tot wanneer hij belt.

Alles zal nieuw zijn, maar ook langzaamaan vertrouwd raken. We zullen beiden gewend raken aan ons nieuwe ritme, maar ik zal hem ook gaan missen en aftellen tot de dag dat ik hem weer kan zien en kan voelen en met elke vezel in mijn lijf van zijn aanwezigheid kan genieten. En zonder twijfel zal ook dat weer zo gewend zijn, net zoals hij zo eigen is en onze relatie zo vertrouwd vanaf het eerste moment dat we elkaar spraken.

We werken en leven hier samen naartoe, ieder vanuit een ander perspectief. Hij gaat straks weg en dan begint het voor hem pas. Voor mij gaat hij straks weg en begint het aftellen tot hij weer terug is. We beseffen beiden dat het zo werkt, waardoor ik blij voor hem kan zijn dat het bijna zover is, en hij begrijpt dat het voor mij soms moeilijk is dat zijn uitzending bijna begint.

Sommigen zien het als een relatietest, maar voor mij voelt dit niet zo. Er wordt niets getest, enkel bevestigd wat al aanwezig is. De liefde voor elkaar en het vertrouwen in elkaar, onze relatie en de toekomst. En wat kijk ik stiekem ook uit naar die spaarzame en waardevolle momenten dat we ons leven met elkaar kunnen delen, beiden in een ander gedeelte van de wereld. Weer even ons eigen plekje op aarde hebben, al is het op een afstand, al is het niet fysiek.

Maar ondanks dat ik nu elke dag in gedachten en soms fysiek al bezig ben met zijn vertrek geniet ik vooral van de momenten die we nu nog hebben. Nog twee weekenden samen, nog een paar weken elkaar via WhatsApp welterusten wensen voor het slapen gaan en goedemorgen bij het opstaan, nog een paar nachtjes tegen hem aan kruipen als we in bed stappen en nog een paar ochtenden zijn slaperige hoofd op het kussen naast mij zien liggen. Nog zoveel momenten delen met de mensen om ons heen, maar gelukkig ook nog een aantal momenten even samen. Even niemand anders dan hij en ik. Nog even diep zijn geur inademen, zijn warmte door onze kleding voelen als ik hem een knuffel geef en nog heerlijk samen lachen en giechelen om de kleinste dingen. Want zoals A.A. Milne Winnie the Pooh ooit liet zeggen:

 

[Bron Afbeelding]

Read More