Met de schone was om mij heen verzameld kijk ik met een schuin oog naar de tv. 'De slimste mens' speelt af op onze nieuwerwetse beeldbuis en terwijl ik de was vouw (ultiem multitask-klusje!) kan ik het niet laten om hardop de kandidaten de antwoorden die ik dan net weet toe te 'fluisteren'. Ondertussen werp ik regelmatig een blik naar links, voel ik af en toe mijn tenen krommen en mijn handen jeuken, want in het hoekje van mijn gezichtsveld knutselt mijn lief aan een nieuw project. Dit project kwam naar aanleiding van de vraag: wat voor kraamcadeau geef je kersverse ouders wanneer je hen komt bezoeken. Soms verbaas ik mijzelf met mijn creativiteit, maar het feit was dat ik opeens een (al zeg ik het zelf) briljante ingeving had. En na wat research heb ik de uitvoering in handen van mijn lief gelegd (je moet hem ook wat te doen geven toch?). Een ultiem klusje voor een man, zou je denken. Lekker met je handen bezig en dan kan hij tevens zijn kennis van die grijze kisten toepassen in dit ontwerp: een 'trekvogel' in de vorm van een F-16 voor collega's die een paar weken terug een zoontje hebben gekregen.
Mannen zijn 'doeners'. Niet lezen maar gewoon die handen laten wapperen, gaatjes boren, touwtjes knopen, schilderen, behangen. Het maakt niet uit of je vies wordt. Je geeft een man toch ook niet een bouwpakket met instructies voor een boomhut? Nee, dan worden er planken, takken en weet ik wat allemaal nog meer gezocht, zo goed als mogelijk tegen elkaar getimmerd en dan zie je vanzelf of dat op den duur waterdicht is en houdt, of dat je (opnieuw) kennis mag maken met de zwaartekracht en weer aan de slag kunt. Trial & error, noemen ze dat. Nu kan ik deze manier van werken niet geheel afkeuren, integendeel: ik zie er ook zeker de voordelen van in, op sommige momenten. En ik pas deze methode zelfs regelmatig zelf toe. Maarrr (ja, daar is ie!, zullen alle mannen wel denken), ik ben ook een perfectionist, koppig en eigenwijs, met als bonus (helemaal gratis) natuurlijk (duuuh!) een vrij aardig ontwikkelde grijze massa, al zeg ik het zelf. En in mijn trial & error-lessen heb ik ook geleerd dat je soms gewoon de gebruiksaanwijzing moet volgen. Wil je een perfect zachtgekookt eitje (blegh!) bereiden, dan weet je hoeveel minuten het ei moet koken en houd je de tijd bij. Wil je een IKEA-meubel in elkaar zetten, volg dan vooral de gebruiksaanwijzing (hoe onlogisch het soms ook lijkt), want daar hebben ze over nagedacht en anders ziet je nieuwe kast er meer uit als een krotje of draaien de deurtjes net de verkeerde kant op.
En in het geval van dit project moet het natuurlijk helemaal perfect. Je kan moeilijk met een mislukt knutselwerkje aankomen bij kersverse ouders op een blauwe wolk. We zijn geen 6 meer natuurlijk! Dus dan zou je zeggen: dit is het voorbeeld, dit zijn de instructies en dan netjes alles volgen.
Maar mijn lief zou geen man zijn als dat niet werkte. En mijn lief zou ook geen man zijn als hij precies datgeen voor ogen had wat ik voor ogen heb. Wat hem betreft is de waarheidsgetrouwe nabootsing van de kist belangrijker dan hoe een trekvogel, ehm trekkist, er over het algemeen uit hoort te zien. Dat het iets anders wordt maakt hem niet zoveel uit. Dus dan doe je gewoon hoe je denkt dat het moet en denkt dat het werkt.
Het kleine ding vraagt veel aandacht, maar ook frustratie, merk ik aan mijn lief die zucht en steunt en van alles knutselt. Wanhopig probeer ik er een beetje vat op te houden zonder hem zijn 'creatieve vrijheid' af te pakken, want zoals hij kookt zonder ook maar enige instructie op te volgen, wekkers te zetten en tijd bij te houden, zo knutselt hij ook. Gewoon maar zien wat goed is. Aaaaaargh! Dat kriebelt mijn perfectionisme. Dus met mijn (vaak onbedoeld) strenge toon gooi ik wat aanwijzingen zijn richting op, loop eens heen en weer voor 'inspectie', draag oplossingen aan, maar vraag ook of ik kan helpen. 1 keer, 2 keer, 3 keer, ik ben de tel kwijt. Het antwoord blijft echter hetzelfde: "Nee.", op een gegeven moment gevold door: "Laat mij gewoon even aanklooien!". Mijn 'Aaaaaargh!' kan ik niet meer onderdrukken en al mokkend loop ik maar weer naar de bank. Adem in, adem uit, ik ga me er nu al helemaal niet mee bemoeien. Hij zoekt het er maar lekker even mee uit. Precies zoals hij wil.
Wanneer hij langzaamaan mij er weer in wil betrekken ben ik er klaar mee. Ik kan of mag niet helpen, terwijl ik dat ook leuk vind, en onze 'ons'-tijd van vanavond is ook alweer lang geleden verstreken. Want inmiddels is het 22.15 uur en de reservering (door hem gemaakt) in ons bed stond toch echt om 21.00 uur. Zucht... Ik doe mijn ding en wanneer hij gefrustreerd de boel de boel laat voor morgen en we samen naar bed gaan kan ik de slaap niet vatten. Ik mok nog even door, wat wordt opgemerkt door mijn lief. Wanneer hij, met zijn serieuze gezicht vlak boven het mijne, vraagt: "Wat is er schat?", kan ik mijn lach niet onderdrukken. Zich van geen kwaad bewust en met de beste mannelijke bedoelingen kon ik elke keer niet helpen omdat ik gezegd had te willen sporten. Ehm.... Ja.... Logica.
Mannencommunicatie vs. vrouwencommunicatie. Tja, wat valt er nog meer over te zeggen?
